شاعري

مرگهه اُڃارا نيڻ

هي ڪتاب شاهد حميد جي شاعريءَ جو پهريون مجموعو آهي. ساجد سنڌي لکي ٿو:”جڏهن شاهد حميد جي ڪوتائن کي پڙهجي ٿو ته سندس شاعري جو هڪ وسيع جهان مختلف صنفن جي روپ ۾ اسان کي اسان جي اندرجو آئينو پسائي جتي نٽهڻ اس ۾ گهاٽي ڇانوري جو احساس ڏياري ٿو، اتي زندگيءَ جي غيرمعنويت رمزن جا راز پڻ سلجهائي ٿو. نهايت سادي ۽ ماٺيڻي طبيعت جي مالڪ شاهد حميد جي شاعري ۾ موجود احساسن جي پختگي سندس تڙپ ۽ اندر ۾ آيل ولوڙ کي اڀاري ٿي. جنهن ۾ سندس داخلي ۽ خارجي ڪيفيتن جي اپٽار جابجا جهلڪندي نظر اچي ٿي.“
  • 4.5/5.0
  • 1793
  • 634
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • شاهد حميد
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book مرگهه اُڃارا  نيڻ

ڏيڍ سٽا

زندگي ڪلهه کان ڀلي،
واٽڙيون به ڪيئي پر، اڄ ڪٿي تنهنجي ڳلي.



ڇو هيٺ ڪيئي نظرون؟
اڄ ٽوڙ حجابن کي، ڪر ڪالهه جيان خبرون.



تو وقت ڇڏيو ٽاري،
وئي ايئن وهي گذري، ڄڻ مڌ ڇڏيئي هاري.



جي تار هيا بادل!
ڇو ڪونه وٺا بُٺ تي، بيڪار هيا بادل.



چوڙيون ته ڀڳيون آهن،
پر رقص ۾ هيءَ گوري ! ڪنهن ڪاڻ سڳيون آهن؟



اي هير! ٻڌين پيئي،
آ وقت ٺڳيو مون کي، سارن جا سڪا ڏيئي.



تو ڪونه ڪڏهن ڄاتو،
هيءَ نانءَ سدا تنهنجو، مون هار ڪري پاتو.



آ نينهن ڪچي ڏوري،
ڪنهن وقت ڇڄي پوندو، ڏين ڇڪ متان ڇوري !



ڪير ائين ڳائيندئي؟
جي نه مان رهيس تو وٽ، ڪير ائين چتائيندئي.



تو ڀلي رٿي آهي،
پر ڪڏهن تو ڄاتو آ، ايتري وٿي آهي!؟



ڪنهن کي ته وڻي وڃجان،
خالي نه ڏئي خوشبوءَ، اي نار ! ڇڻي وڃجان!



اي شباب ۾ ويڙهيل !
وائکي نه ٿيندين ڇا؟ اي نقاب ۾ ويڙهيل !



ڳجهه ڪو سلي ڪنهن سان،
آ چڱو ته ڇڏجي اڄ، روح کي رلي ڪنهن سان.



*اڄ ڪڻيون ڪٿي آهن !
مور گنگنائن ٿا، مورڻيون ڪٿي آهن؟

*ڪڻيون: ٻهراڙيءَ جا ماڻهو اهو اصطلاح هلڪي برسات لاءِ ڪم آڻيندا آهن.



مورڻي جيان آهين،
اي لڏڻ ! جوانيءَ ۾، راڳڻيءَ جيان آهين.



جي نه ٿا پيئن ماڻهو،
مڌ پيار جو ڪنهن کان، جک ٿا جيئن ماڻهو.



حال ۾ نه هستي آ،
ڇا ڪجي پرين پيارا ! بي وڙن جي بستي آ.



آءُ تون گهٽا وانگي،
ٿا ٻرن محبت ۾، چپ هيءَ چتا وانگي.



ڇوڪرو ڀُلو آهي،
ڇوڪري ته ناهي هُوءَ، آڳ آ، اُلو آهي.



اڄ ڏڍ نه آ ڪوئي،
ٿو سيءَ پوي ڏاڍو، اچ لال ! ڍڪي لوئي !



سنسار نه آ هُن جيئن،
مون ڪالهه پئي سوچيو، هر نار نه آ هن جيئن.



چنڊ رات ڪٿي هونديئين،
جي آئون سڏيان توکي، اي ڏات ڪٿي هونديئين؟



*هو ويئي هلي منوا !
ڇو ائين ڪري ڇورو، تو مام سلي منوا ؟!

* منوا= اي من!



آ ڏنگ کجيءَ جهڙو،
*ٻيو آهي مٺو ڪاٿي؟ ڪو نانءُ نجيءَ جهڙو.

* نجيءَ= منهنجي هڪ دوست.



اڄ رات جدائيءَ ۾،
تو ڪيئن ڪٽي هوندي، برسات جدائيءَ ۾؟!



گلنار ڏٺا ها تو،
ڪلهه هُن جا ڪاوڙ ۾، رخسار ڏٺا ها تو؟!



*تو ڳالهه ٻڌي ڀنڀرا !
ٿي ايئن ڇُليون ڇاتيون، ٿي ڄڻ ته ٽپيا ڏنڀرا.

* هڪ دوست ڏانهن اشارو



*نيرو ئي ٻڌائيندو،
سڀ راز سکي توکي، هو روئي ٻڌائيندو.

*سنڌ جو هڪ قديم وهڪرو



آهن ته ڪٿي مرڻيون،
پر ڪونه پتو تن کي، ٿيون ڇال ڏين هرڻيون.



برسات اُڪامي وئي،
مون ڪالهه پئي سوچيو، ڪيئن عمر وهامي وئي؟



سنسار ڇڏي ويو سو،
جنهن گيت چيا تنهنجا، فنڪار لڏي ويو سو.



تاريخ عجب ڌارا،
*اورنگ ته اجهامي ويو، ٿو اڄ به ٻري دارا.

*اورنگ= ارونگ زيب، جنهن پنهنجي ڀاءُ دارا شڪوهه کي مارايو.
*دارا= دارا شڪوهه



مون لاءِ لتا تنهنجا
اڄ ڪالهه ويا گُم ٿي، سڀ پار پتا تنهنجا.


ان ويل اڏامي ويا
جنهن ويل ڇڙيا ڇيرا، پاريل اڏامي ويا.



پينار به ساڳيو آ
جيئن هُوءَ پِني لولو، زردار به ساڳيو آ.



پِرڪار اهي ساڳيا
دنيا ته بدلجي وئي، پر يار اهي ساڳيا.