هوشوءَ جي حضور ۾
ناهي ڪوئي ڪنڌ ڪڪوريل
پر هيءَ ڪهڙي دهشت آ جو
اڄ تائين ڏهڪاءُ انهن ۾
هر رهزن جا لڱ ٿا لرزن
ڪالهه جيان ڄڻ اڄ به تازا
ڄڻ ته چِڪن ٿا گهاءُ انهن ۾ !
تو جا ڪالهه ڪئي هئي، ساڳي
ويريءَ لئه للڪار هوا ۾
هر ويڪو ڄڻ واريءَ تي وڻ
جنهن کي ڌوڻ هوا جي ڌوڏي
پاڙان ائين اُکيڙي ويندي
۽ ان جا سڀ پتا، پاڙون
ٽاري ٽاري ٽيڙي ويندي
“مرويسون پر سنڌ نه ڏيسون”
اڄ به انهن لئه نانگ جيان هيءَ
تنهنجو نعرو لهرائي ٿو
جنهن کان ڇرڪي هر ڪو ويري
پنهنجو گس ئي بدلائي ٿو.