دوها
ڇا ڇا ديد_دريءَ مان پسندين، او ويندا مانجهي؟!
اهڙي ڪهڙي صورت تن جي، اهڙا ڪهڙا سيڻ؟
جن کي ساري ڀرجي آيا، نيروليءَ جا نيڻ!
جيئن ڏسي شرمائي ڀڳي هُوءَ، پڪڙي پوتيءَ پاند،
ٻوڙان ٻوڙ لهي ٿي ڪوتا، هاڻ ڪٿي ويساند!؟
هيڏيون سارون، هيڏا سپنا ۽ هيڪلڙو من،
ڪيسيتائين تن سان وڙهندو، تنهنجو هيءَ ساجن؟!
چنڊ نديءَ جي ٻک ۾ آهي، ليئا ليئا لهريون آهن،
تون ته پري آن پوءِ ڇو منهنجون، ٻانهون هينئن اُٻهريون آهن؟
پنهنجو جيون اهڙو، جهڙو ڪو پاڻيءَ تي پن،
آئي لهر لڙهي وينداسين، سچ آ ڙي ساجن!
سالن کان پوءِ ياد هو آيو، آهي اڄ اچانگ،
من_اڱڻ تي اُتريون آهن، سارون ڪانگل وانگ.
تن تي ميرا ڪپڙا جنهن کي، ليڙون ليڙون پوت،
پر ڪا اهڙي جوت نه جڳ ۾، جهڙي هن جي جوت.