اڳ ائين هئي زندگي
روز تنهنجي مُک جو
آئينو پسبو هئو
۽ ڪنهن سرمئي شام ويلي،
چانهه چُسڪيون، ٽهڪڙا، هلڪي شرارت
ڪتڪتائي
۽ اکين ۾
نينهن جو گهرو نشو
رات جو
خواب ۾ توسان ڪچهريون
۽ صبح ان خواب کي
شاعريءَ جي ويس ۾
ڊائريءَ ۾
بس ائين لاهي ڇڏڻ
ڏينهن جو آواره گردي
رات تنهنجو انتظار
تيز واءُ، سرگوشيون
چنڊ کي نياپا ڏيڻ
۽ ائين ئي راهه ۾ ويٺو رهڻ
۽ ڪنهن گهري ڏک ملڻ تي
جلدي ننڍڙي ٻار جان
تنهنجي ڪلهي ڪنڌ رکي روئي پوڻ
۽ رڳو سڏڪا ڀرڻ
پر پرين ! تنهنجي پڄاڻان
هاڻ ايئن آ زندگي
روئندو هاڻي به آهيان
۽ اهي سڏڪا به آهن
پر پرين! تنهنجو ڪلهو هاڻي نه آهي
رات ساڳي ئي ٿئي ٿي پر پرين!
هاڻ ساڳيو چنڊ ناهي
موهه ناهي منڊ ناهي
جي رڳو آهن ته جاني
تنهنجون يادون، اڪيلائي
هاڻ سي شامون نه آهن
نم جون لامون نه آهن
تو پڄاڻان بس اندر ۾
ڄيٺ جا ڪاڙها ڪڙهن ٿا
من جي ويران رڻ ۾
مور يادن جا رڙن ٿا
مور يادن جا رڙن ٿا