تنهنجي سار ۾ اڄ به آليون اکيون
سڄي جڳ کان نڪتيون نراليون اکيون
تنهنجي صاف مُک تان ٿڙيون، ٿي ڪريون،
الئه ڪيئن مون هن سنڀاليون اکيون
وري دل جي ٿر کي، وسائي ويون،
سدا يار تنهنجون جهڙاليون اکيون
پرين! او پرين! شال جُڳ جُڳ جيئين
الئه ڪيئن تو اهڙيون پاليون اکيون
پرينءَ کي به “شاهد” ڏٺي ڏينهن ٿيا،
تڏهن ئي ته تنهنجون اٻاليون اکيون