ڪيڏو نه ڀرجي، برسيو آهي مينهڙو
جنهن ۾ بانورجي، پک پُسايا مورڻين.
اڏيان جڏهن اوڏڙو، پکو پرينءَ ساڻ،
سانوڻ تڏهن آڻ، ڪيئي بادل مينهن جا.
سمجهين ٿو ايئن وقت جون، گهڙيون ٿيون گذرن،
ليڪن پيا اُڏرن، پل پاريهر وانگيان.
ڪيڏو آهي انبوهه، ڪيڏي ڀيڙ بزار ۾،
ليڪن سڀ سان ڊوهه، سارا اجل اک ۾.
مونکي ايئن نه ڏي، منهڙو موڙي ميهڻا!
سارو لوڪ ڇڏي، ڳاتم تنهنجون ڳالهڙيون.