اجهو اڏريا ڄاڻ، ڪانئيرا ڪنهن ڪُنڊ تان
جاڙي! تو وٽ هاڻ، آڙيون اڳ وانگي ڪٿي؟!
ڏمريو سورج ڏيهه تي، سارو اُڀ اُماڙ،
ان کان وڌ ٻي جاڙ، ڪهڙي ٿيندي لوڪ سان؟!
ڇا ٿا ڏسين سيج تي، هاڻي ڦڪا ڦُل؟
ڪيئي هنگاما هُل، ٻهه ٻهه رات سُهاڳ جي.
ڪوئي ڊپ نه ڊاءُ، هاڻي پٿر ـــ پنڌ جو،
مونکي منهنجي ماءُ، ڏونگر آڇيا ڏيج ۾.
ڌرتي! تنهنجي جهول ۾، هيءَ جو گُل ڪريو،
ڪڏهن ڪونه ڦريو، ان جو رُخ طوفان ۾.
کاڏيءَ هيٺان ٻانهن ڏئي، سوچي ٿي ويٺي،
چريي شاعر کي، مون ڇو ڏنيون محبتون.
*ڪانئيرو= ڍنڍ جو هڪ ڪاري رنگ جو پکي