آ ڳجهارت جهڙي جئين هيءَ ڪائنات
تون به ان جو ڳُجهه آهين
ڪيترا ڀيرا ڀڃڻ چاهيم مگر
آ ڏکي تنهنجي پرولي
پاڻ پيو وچڙيو وڃان ٿو بار بار
تون سکي آهين نه سولي
ذات تنهنجي دائرن ۾ ۽ ڪُنڊن ۾
ايترو ورڇي پئي آ،
وٽ کوليندي انهي جا
زندگي ورچي پئي آ
روز ٿو سوچيان سکي !
سمجهه لئه ڪنهن سُٽ وانگي
ايتري ڇو آن منجهيل؟
ايتري ڇو آن ڳُجهي؟
جو سدا تو لاءِ سوچي
روح پئي ٿو ضربجي
عشق منهنجو ئي هميشه
ڪٽ ۾ ڇو آ رهيو؟
۽ حسن تنهنجي جي ساري ڪائنات
آ پئي پاڇِيءَ جيان
جسم پنهنجي جي ڏکي جاميٽري
چئو: پڙهائينديئين ڪڏهن ؟
من جي مڪتب ۾ ڪنهن معلم جيان
تون مٺي ! اينديئين ڪڏهن؟