هن ذات جي ڪُنڍيءَ ۾
ڦاٿو مڇيءَ جيئن ماڻهو
اڻ ڄاڻ سڀ هيءَ ڄاڻو
ڪوئي نه ٿو ٻڌائي
آ ڇا ته سو الائي
هيءَ وار يار ڪُنڍڙا
تاريخ جن ۾ ويڙهيل
چمڙيءَ جي دڳ دڳ تي
ڪيڏا صفحا سهيڙيل
هُوءَ لوڏ جا لکن جي
جنهن کي جهُڳي ڪکن جي
آهي هليو حبش کان
هينئر به پنڌ ۾ آ
ڪيڏو وڏو تسلسل !
اڄ تائين رند ۾ آ
سڀ مات جيت هن سان
وڙڪن ٿا واءُ وانگر
هن جا سڀئي تصور
هلڪي هڳاءُ وانگر
ڊاهي سگهيو نه ڪوئي
هيءَ ذات بس ايئن آ
سَوَ ساز سارنگيون ڄڻ
هيءَ لات بس ائين آ
ڪا ٻاٽ ڪونه رهندي
ڏيئن جيئن ڏيل آهن
اي رات روشنيون ڏس
ڪيڏا قنديل آهن.