سوچي روڪيان پير، آئون ائين پنڌ ۾
تو جيئن هوندو ڪير؟ هاڻي مون لئه ڳوٺ ۾؟
ناري آري رُڪ جي، ان وٽ ڪيئي وڍ،
ويندي ان جي ڪڍ، ڇو ٿو سارين ڏيل کي.
*جنهن ۾ منهنجي ڏات ٿي، ڪُوڻيءَ گُل تري،
او شل وير وري، اهڙي تنهنجي ياد جي.
توڙي هن جون نه هيون، تو وٽ ڪي سارون،
ايڏيون اوڇنگارون، پوءِ ڪيئن هن جي موت تي؟
سڀ وس سرجڻهار جي، ٺاهي يا ڊاهي،
ماڻهوءَ وس ڇاهي؟ ماڻهو جيڪو آ مٽي!
ڀيرو ڀڃ ته ڪنهن گهڙي، چُڪي گڏ پيئون،
ڪيئي سال جيئون، هڪڙي گهڙيءَ ۾ وري.
*ڪوڻي= ڪنول جو گل