موهيو سارو منڊ، ان جي صورت سانوري
چِکَ هٽائي چنڊ، جنهن ٿي ڏٺو اُڀ ۾.
وارو وار وجود تي، جندڙي تنهنجا ڌڪ،
پوءِ به ڪونهي ڪڪ، اڳي وانگر آدمي.
ناهي ماٺ مجاز، چُڻ ڀُڻ ڪيڏي چِت ۾!
هُري آيو هانوَ تي، ڪڪوريل آواز،
سکي! ڪيڏا ساز، سُرڻ لڳا ساهه ۾.
ڪڙ تي بيٺل ڪولهڻيون، ٻارو ٻنيءَ جو،
سورج ڪنيءَ جو، ڄڻ ڪو پهريون ترورو.
تون جيڪا رابيل جيئن، تو مان گُل پٽيان،
۽ پوءِ سڀ ڪٽيان، راتيون تن جي واس ۾.