اهو ڪير ؟
شاهد
وڃي پيو ڪيڏانهن؟
ڏسي پئي هُوءَ گهر جي
لڪي در وٽان
ٻيو هٿ ۾ اٿس ڇا؟
ڪتاب ۽ پنا!
چوي پئي سهيليءَ کي
هُوءَ خار مان
سڄو ڏينهن الاءِ ته ڇا ٿو لکي؟
ٻڌو آ ته هو شاعري ٿو ڪري !
“مگر مان ته هن سان ـــــ
نه ملنديس ڪڏهن”
چريو آ، ٿو چنڊ جي تمنا ڪري،
سُٺو ٿس ته ٻيءَ لئه ئي آهون ڀري
ستارن ڪڏهن آهي ڌرتي ڇُهي؟
ڪڏهن سمنڊ واهُڙ ڏانهن اک آ کنئي؟
نه ڪي رات ڏينهن کي چُمي آ ڏني
نه ڪي شام صبح لئه سپنا ڏٺا
نه ڪي تيز اُس ۾ ڪڪر ئي وٺا
انهي لاءِ چئجوس هيءَ ساک سان
ته ڏينهن ۾ ستارا ڏسڻ ڏي ڇڏي
اجايا ڪنهن ڏي خط لکڻ ڏي ڇڏي
اجايا ڪنهن ڏي خط لکڻ ڏي ڇڏي
کلي ٿي کينچلي کٽ تي
ٽڙن ٿا ٽار ٽانگر جا
ٿڙن ٿا پڳ مسافر جا
هوا مس پير کوڙي ٿي
ته هُوءَ وارن کي ڇنڊڪو ڏئي
وري ڪو ٽهڪ ڇوڙي ٿي
وڃي سمجهائي ڪو هُن کي
بخيا ٿا اُڀ جا اُڊڙن
پون ٿا ڏار ڏيهن ۾
اُڀي ٿي آئيني سامهون
ائين آرس جو موڙي ٿي
پئي اڄ ديد جو هُن تي
اتي ئي نيڻ رهجي ويا
ڏنو هن چيلهه کي موڙو
هينئين ۾ هٿ پئجي ويا
وڃي سمجهائي ڪو هن کي
سنجها جو سينڌ جي ڪڍندئين
ستارا سُن ٿي ويندا
اجايو ڪائناتن ۾
قهر جا ڪُن ٿي ويندا
مگر هُوءَ هوڏ تي آهي
دلين جا ڪيترا ململ
نگاهن سان نپوڙي ٿي
سڀين جا هٺ شاهاڻا
ملائي ڌوڙ ۾، پٽ تي
کلي ٿي کينچلي کٽ تي