لهي ٿو سورج وڻن جي پويان، گهُلي ٿي دڳ تي هوا اُتر جي
سکي! الاءِ ڪڏهن تون ايندين؟ ڪُنڊي مون کولي رکي آ در جي.
جنم_جليءَ جا سُپن گلابي! هن مُند ڪهڙو ڏهاڳ آندو؟
نه نيڻ ساڳيا نه ننڊ ساڳي، ڇو ديد بنجي وئي پٿرجي!
هزار سجدا عقيدتن جا، ڪري ڏٺاسين، جهڪي ڏٺوسين،
مگر نه هن جو مزاج بدليو، اکين ۾ ساڳي ڄڀي ڏمر جي.
ڪٿي آن سنبري نفيس نينگر! جو واٽ ڦلڙيون وئي آ بڻجي؟
گهٽي گهٽيءَ ۾ بکي ٿو سانوڻ، قدم قدم تي کنوڻ نظر جي.
بدن سکيءَ جو نسوري ڪوتا، ڪوي ڏٺو آ لڇي رهيو آ،
نظر نظر ٿي سوال سرجي، پڇي پئي اک بشر بشر جي.
حَسِين يادن جا مِينهن کڻي اچ، هجر جي ڪاڙهن چٿي ڇڏيو آ،
هزار سپنا اکين ۾ پوئي، اسان ڏٺي ڪُنڊ ڪڪر ڪڪر جي.
گلاب جهوميا، نچن ٿا پوپٽ، قدم رکيا هُن، ٽڙي ٿو مالهي،
نماڻي نينگر هزار جلوا، کلي پئي اک شجر شجر جي.