چئو سٽو
ڪو ماڻهو مونکي مرڪ ڏئي
پر حال ڏسي هي خيال ڪيم
هت بي ملهه هرڪو لڙڪ ڏئي
شاعري
واڪا منهنجي وس
واڪا منهنجي وس! هڪ بهترين شاعريءَ جو مجموعو، لاجواب احساسن ۽ جذبن جي ترجماني آهي، ۽ هر غزل (ڪلام) ۾ اتساهه ڏيندڙ خيال نظر آيو.
- 4.5/5.0
- 2512
- 608
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- قريشي نعيم الله ”صابر“
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- حق ۽ واسطا محفوظ
- عرض حال
- نعيم الله صابر ــ غزلن جي رنگينين ۾
- تاثرات
- حمد باري تعالى
- نعت شريف
- نعت 2
- نعت 3
- معراج واري رات
- آيو رمضان آ تڙيو شيطان آ
- الوداع اي ماهِ رمضان، ماهِ مهمان الوداع
- ڪيو مولا عبادت لاءِ پيدا هڪ حرم آهي
- ڪربلا
- هر ڪو چوي ٿو منهنجو رهبر حسين آ
- جاڳ ڀٽائي
- سدا سائي سنڌڙي تنهنجو الله نبي وارث
- واهه واهه جو ڀٽ تي دلبر عبد اللطيف آهي
- قلندر لعل سيوهاڻي ٿيو مشڪل ڪشا باني
- مست قلندر مست قلندر مست قلندر لعل
- رحلت بابا عبدالرحمٰن مست (22 مارچ 1971ع)
- پهرين ورسي - بابا عبدالرحمٰن مست
- ٻئين ورسي - بابا عبدالرحمٰن مست
- امڙ مٺڙي
- هڪ شهيدِ ڪربلا آ، هڪ جمهوريت جو شهيد
- بڻيو نونهالن لاءِ گلشن ادب
- ديوان شوق
- استاد
- هاري
- راءِ بهادر اوڌا داس دل ۾ رکي هئي جيڪا آس
- حيدر بخش جتوئي
- ڏينهون ڏينهن في نه وڌاءِ
- ڇا مليو تعبير آ اظهار پاڪستان جو
- موهن جو دڙو
- پنهنجي گهر ۾ سکي ٿي گذارين
- منظوم خط : سعيد اختر قريشي مسقط ڏانهن
- پياري سنڌ او پياري سنڌ
- سنڌ جي مون گهري آزادي آ
- اباڻن ڪکن کان ڪيون ڇو ڪنارا
- سنڌ سان پيار ڪيو- اَهڙو اقرار ڪيو
- ڇو ڪُٽِيو ڇو لٽيو ٿا توهان
- انصاف ڪر
- حڪومت جي دعوى ٿا ڊاهيون اڏا
- ملڪ جا آهيو محافظ قوم جا قاتل نه ٿيو
- عيد مبارڪ
- بيت
- چئو سٽو
- او قاتل ويٺو ڪهندو رهه قربان هزارين ٿي ويندءِ
- علم پرايو آن وڌايو شان وڌايو مان وڌايو
- ٿر واسي
- نظم - مٽيءَ جو مانُ
- هن گاري مان ٿا ڪوٽ ٺهن
- جنهن جنهن جي گنديءَ ۾ داڻا آهن تن جا چريا سياڻا
- جيجل
- غريب جو گذارو
- زندگيءَ جي صدا آهيان، ڇو ٿيو بي بقا آهيان
- تنهنجو آهيان تنهنجو آهيان
- روز هنن رستن راهن کان تنهنجا پڇايان پار
- هيءَ ڳالهه آ پر ڪيف دلفريب نظارن جي
- وائي (مالهي)
- منهنجي مسڪن اڳيان تون اڳهاڙي وئين
- اڃا تون نه آئين وري عيد آئي
- غم آهي تنهنجو گهڻو مونکي مٺا منٺار
- ڇاتي ڇلڪئي ڇو ٿي ڇوري
- ڇو مون کان منهنڙو موڙين ٿو
- ڇو اڃان ٿو ڪرين حجاب سڄڻ
- سنگدل آهين ته دل تي مان به ٿو پٿر رکان
- ڏنگا ڏير مونسان ڏاڍي ڪري ويا
- تهذيب ثقافت جي بي مثل ڪهاڻي آ
- دوست ڀي رکڻو اٿم پر دوست ئي ڪن ٿا دغا
- پهتس جو ڪنهن وٿاڻي منظر ڏٺو مون هي
- منهنجو عشق آ اکين جو ٻڌ تون منهنجي زباني
- جا چاش ملي تنهنجي چاهه منجهان
- توسان مان پيار ڪيو، ٻيو نڪو يار ڪيو
- ٻڌايان ٿو ڳالهيون ڳڻن واريو ڳچ
- ناتو نينهن نڀايون
- بغير نقطي ڪلام
- تڪيان تنهنجون راهون ورن ڪڏهن وارا
- عاشقن لاءِ يار جو ديدار ئي بس عيد آ
- خزان جو خاتمو ٿي ويو چمن ۾ تازگي آئي،
- ڏس ديد ملي ديد سان ٿو پيار ٿي وڃي
- من مندر ۾ آڳ مچائي روڳ لڳائي ويندي آهي
- دلربا دلدار دلبر ناز نخرا ڏي ڇڏي
- ڇو مون کان رُسي تون وئين يار پيارا
- لٽيري جو چهرو چتائي آ ڏسڻو
- آمدِ راحت جا آهن ڏينهڙا
- ياد آ
- قربان ٿيا ڪيئي حسين مست قدم تي
- پيدا ڪيو جهان ۾ هڪ اضطراب ٿي
- ڏس ڏينهن ختم ٿي سارو ويو سج جو به نشان آ ڪونه رهيو
- اڄ يار جي چشم ۾ خونمار بيٺو آ
- سيٽ وارن جا ناهيون سنگتي، قرب وارن جي قدمن ۾
- درد وارن کي دلاسو ڏيو مٺا دلدار جو
- منهنجو توسان پيار آ ڪيئون اقرار آ
- مٺا تو سوا مان وساريو زمانو
- ڀڃي ڀورا ڪرين ڇو ٿو جڏهن تڪميل تون آهين
- حسينن جي هجي بازار ديوانه لڀي پوندا
- ٿيو دل جو توسان سودو ساري عمر پيو گذارجاءِ
- امانت
- غير آ غير ته پنهنجو به پرايو يارو
- حالات ناسازگار
- تنهنجي دنيا جو نقش ٻيو آهي
- قطعا ۽ بيت
- اقوال زرين
- آزمايو ويندو
- دوستي نه ڪجي
- ظاهر نه ڪجي
- ڀڄ پري
- ڀروسو نه ڪجي
- شڪايت نه ڪجي!
- ضروري ته آهي!
- نه کائجي
- قبول ڪجي
- هار (شڪست) مڃجي
- حماقت جي نشاني آهي!
- اچي ٿي!
- وٺون ڀاڄي ڪا ڀلي
- اشارن جي ڳالهه ڪر
- هاڻي ته نه نڪي هار نه سينگار ٿو گهرجي
- نثر
- سنڌي زبان جا مسئلا
- استاد جا فرض ۽ ذميواريون مضمون (نثر)
- بزم گلشن لطيف شڪارپور
- ڪهاڻي : ”ڀورل خان جي بستي“
- چاهه جي چهنڊڙي
- بئڪ ٽائيٽل
ڪو ماڻهو مونکي مرڪ ڏئي
پر حال ڏسي هي خيال ڪيم
هت بي ملهه هرڪو لڙڪ ڏئي