منهنجي مسڪن اڳيان تون اڳهاڙي وئين
مان به زنده هيس ڇو لتاڙي وئين
مون خطا ڪا نه ڪئي تون سزا ڇو ڏني
ڏينهن ڏٺي جو وري دل اجاڙي وئين
ڇو نه توکي چوان بي رحم بي وفا
راهه ۾ ڇو رُڪي مون کي تاڙي وئين
تون رواج ۽ رسم کان اڃا ٿو ڊڄين
قرب وارن ڪتابن کي ڦاڙي وئين
مان ته خاموش ”صابر“ ٿي ويٺو رهيس
تو به ڪجهه نه ڪڇيو هِن ڏهاڙي وئين
12 مئي 1985ع