بحرين ۾ 1975ع
پاڪستان موڪلن گذارڻ کان پوءِ واپسيءَ تي اسان بحرين ۽ روم وياسون بحرين ۾ اسان پهريون ڀيرو آيا آهيون. توهان کي خبر آهي ته ٻن ٻيڙين ۾ سوار ماڻهوءَ جو ڇا حشر ٿيندو آهي پر اسان ته مرڳو ٻن سمنڊ (بحرين) ۾ سوار هئاسين. پر اچڻو ضرور هو. بقول الطاف شيخ جي چيوسين ته ”مائٽ وٽان ليئو پائيندا وڃون.“ بحرين ۾ اسان پنهنجي عزيز ڊاڪٽر محي الدين لالا قريشيءَ وٽ ٽڪياسين. سندس بيگم جيڪا منهنجي گهرواريءَ جي سؤٽ ۽ ڪلاس ميٽ آهي هتي گهڻي زماني کان رهي ٿي. اسان جو وقت ڏاڍو مزي ۾ گذريو. ائين پيو لڳي ڄڻ اسان واپس پاڪستان اچي ويا آهيون. پاڪستاني ۽ هندستاني هتي تمام گهڻا رهن ٿا ۽ اردو عام طور ڳالهائي وڃي ٿي.
هتي بحرين ۾ کاڌي پيتي جي هر شيءِ پنهنجي ملڪ جي ملي سگهي ٿي. ايتري قدر جو پانن جون مانڊڻيون، چانهه جا ننڍا ريسٽورنٽ ۽ ڪيفيٽريا، ويندي ٽيڪسيءَ وارا به پنهنجي ملڪ جا. ڪنهن به قسم جي اجنبيت محسوس ڪا نه ٿي ٿئي.
ڊاڪٽر لالا ٻئي ڏينهن اسان کي اسٽيڊيم گهمائڻ وٺي هليو جتي ڪرڪيٽ مئچ هلي رهي هئي. 90 سيڪڙو ايشين ماڻهو پئي ڏٺا.
روم ۾ رات رهي هتان گهمندا اسان واپس نائجيريا پهتا آهيون. اسان کي نائجيريا موٽڻ جي جلدي ان ڪري به هئي جو اسان جي هڪ هندو دوست جي شاديءَ ۾ شرڪت جي اسان کي سگهري نينڍ هئي ۽ ساڻسن مخلصانه ۽ قريبي تعلقات جي ڪري اسان کي اهو ڪاڄ ڪنهن به طرح مِس ڪرڻو نه هو.