چنڊ ايڪهين جو ائين اڌ گول جان.
تنهنجي اڻ پوري ڪيل ڪنهن قول جان.
مول ڪنهن جو ڪيترو ڀي ڪٿ کڻي،
دوست! ڪوئي ڀي نه آ انمول جان.
تنهنجي چاهت هئي اميرن جو انگل،
منهنجو من غربت جي ڦاٽل جهول جان.
سر ڏيڻ وارو هوندو ڪو راءِ ڏياچ،
ٻول ٻولي ڪوئي ٻيجل ٻول جان.
ديد وئي محروم رهجي ديد کان،
خالي خالي قيس جي ڪشڪول جان.
هونئن بظاهر ڪنهن به ڳالهايو نه پئي،
چپ چپ گل هئي لڳي چؤ ٻول جان.