دنيا جي نقشي کي کولي.
ڏسجي پنهنجو پاڻ کي ڳولي.
ڪوئي شعر ائين آ لڳندو،
جئين گونگو ڪو گونگي ٻولي.
جو ڪجهه گذريو، سو ويو گذري،
ڪير ٿو جيون ڦورو ڦولي.
ڪچ جي قيمت ڪهڙي ڪٿجي،
سونُ آ ترندو ماسي تولي.
خيال ۾ ويٺل گم سم ماڻهو،
ڄڻ ته چڙهيل آ اڏند کٽولي.
اڌ ننگي ڄڻ گار آ غربت،
ٻار ڍڪيل آ ڦاٽل چولي.
خوف جو سايو گهر گهر آ گل،
شل نه چڙهي ڪو ور ڪنهن ٽولي.