ڏٺو ناهي اهو ارمان آهي.
هتي هر رات شبستان آهي.
اويڙو عشق اندر ۾ انگوريو،
ڪٿي ان جو نه ڪو درمان آهي.
اشارو اڻ لکو مليو آ اوڏانهن،
ملڻ جو ڪجهه نه ڪجهه امڪان آهي.
ستل جاڳيو نه آهي ورهيه ٿي ويا،
اندر انسان ٻيو انسان آهي.
ائين سمجهي ٿو هُو گهر ۾ به رهندي،
جئين ”پي اِنگ“ ڪو مهمان آهي.
مليو ڪپڙو نه روٽي ۽ نه ڪوگهر،
سوين ڀيرا ٿيو اعلان آهي.
ٻين کان منهنجي باري ۾ پڇو ٿا،
اوهان جو هي به گل احسان آهي.