بعد مدت هُو آيو آ گهر ۾.
اکيون حيران پيش منظر ۾.
مند آئي جيئن ئي مڌ ماتي،
ڪيڏو مانڌاڻ من جي اندر ۾.
پنهنجي نالي اڳيان آ ” ماڌو لال“
ڇا ڏٺو هو ”حسين“ ڪافر ۾.
هي اڃا تيار ئي ٿيو ناهي،
آ سفر جي نظر مسافر ۾.
ڌوڪي ۾ ٿو ڪڏهن اکيون ٻوٽي،
اک ٻليءَ جي هئي ڪبوتر ۾.
چنڊ تائين سگهي نه ڪا پهچي،
ڪيئي لهرون اٿيون سمندر ۾.
منهنجي خوشبو ڇڏي ڇو وئي مون کي،
سوچ گل آ اڃا به ٻڏتر ۾.