تو به ڳالهايو، مان به ڳالهايان.
پنهنجو مؤقف مان تو کي سمجهايان.
گهر کان نڪتس ته ان ڪري نڪتس،
وقت ڪجهه دل کي ڪاٿي بهلايان.
خوش رهي جاتي ڀي خوشي آهي،
غم هلي آءُ تو کي ڳل لايان.
تنهنجي فرمائش اکين تي آ مون کي،
بي سُري سُر ۾ ڪيئن غزل ڳايان.
ويس بدلائي مان اچان توڏي،
پنهنجي چهري کي ڪيئن بدلايان.
ڀونءِ مٽيءَ مان جي بڻيا بوتا،
پاڻ کان وڌ انهن کي ٿو ڀانيان.
جيڪي دل سان نه ٿا مڃين مون کي،
تن کي زوري مان ڪيئن مڃرايان.
جيڪي گل ٿا گلن کي ساراهن،
ڇو نه تن جي سخن کي ساراهيان.