هجي گهر ۾ کٽراڳ حالت ڏکي.
ته پوءِ ناهه ان کان مسافت ڏکي.
وطن پنهنجي کان بي وطن ڪيئن ٿجي،
هجر کان سوين بار هجرت ڏکي.
اڳياڙي مزي ۾ ٿي گذري وڃي،
پڇاڙي نباهڻ محبت ڏکي.
نه لاهي سگهان ۽ نه ڳائي سگهان،
اها تنهنجي مون تي عنايت ڏکي.
نه ناموس جهڙو مون ڪم آ ڪيو،
حڪايت کان هونئن ڀي حقيقت ڏکي.
بظاهر ته انسان، انسان آ،
مگر ان جي سمجهڻ آ فطرت ڏکي.
الائي ڇو گل آ ڳنڍيو پاڻ سان!
اها ان جي نالي سان نسبت ڏکي.