جا مِس ڪال آئي سا بي نام آئي.
ائين جيئن ڳجهارت يا ڪا مام آئي.
اکين جي نه آٿت نه دل جو دلاسو،
آ هُن جي به خالي خبر خام آئي.
کُلي ڪا نه کڙڪي سنجها شام ٿي وئي،
نظر نينهن نازڪ به ناڪام آئي.
ڇني دوستي وئي ننڍين ڳالهين تي،
ڦري موٽي آئي ته بدنام آئي.
اها ڳالهه جيڪا هئي خاص تائين،
عوامي وٺي روپ سا عام آئي.
اهو سمنڊ ساحل هليو ويو ٻين سان،
ڪيڏو شڪ هُن لئه کڻي شام آئي.
اها پڪ جنهن ۾ نه هو شڪ شبهو،
طرف ان کان مون لاءِ انعام آئي.
انهي پرک ۾ ڀي اسان پاس آهيون،
پرائي ڪا عزّت ٿي گر سام آهي.
ڪيل واعدي تي صنم ڪو نه آيو،
آئي ننڊ گل پر بي آرام آئي.