جانِ هڪڙي لاءِ ٿو روئين پيو.
شهر ڪيئي سمنڊ آ کائي ويو.
ڪيترا آواز هڪ آواز ۾!
ڪنهن ڪٿي هوندو ٻڌو جو مون ٻڌو.
ان جي اکين ۾ رهيو بس انتظار،
وقت تي جنهن ڀي ڪيو هو ڀروسو.
پنهنجو سايو ڀي وڃي ٿو ڌار ٿي،
ڪهڙو اوندهه ۾ رکين ٿو آسرو.
پنبڻين، ڀرون منجهان، اکين منجهان،
دل نه سمجهو تير ڪاٿئون هو ڇٽو!
ڪس ڪسر ٿيندي آ رهندي پيار ۾،
ٿورو گل نقصان ٿورو فاعدو.