لا علاج آ لڳي ڪا بيماري،
مبتلا ان ۾ آ دنيا ساري.
جوڙ توڙ جاري آ سياست جو،
وچ ۾ ڀوڳي ٿي خلق ويچاري.
کيل اک ٻوٽ ٿو هلي ڪوئي،
چور جو ساڌ ڀي آ ساٿاري.
جسم کائي ٿو خواب اکين جا،
روح ساڀيا جي ٿو پيئي واري.
زندگي گار آ وئي بڻجي،
شڪ ۾ ٿي وڃي متان ڪاري.
هر ڪو پنهنجو مفاد ٿو ماپي،
ڇو ٻين لاءِ ڪري مٿو ماري.
سارو مهڪيل رکيو آ گهر آڳر،
تو سان گل جڏهن کان ٿي آ ياري.