دوستيءَ ۾ اجنبيت بي دلي.
ڪجهه نه ڪجهه وچ ۾ ٻنهي جي آ وٿي.
منهنجي من مجبورين کي ڪنهن ڏٺو!
آبروء تي حرف ايئن ويو هو اچي،
ڪيتريون روڪون هيون ٽوڪون هيون،
زندگي منهنجي هئي ڄڻ ٻين جي.
مون قصو رومانيت جو ڇيڙيو،
هُن شروع ڪئي ڳالهه ڪائي مذهبي.
ٻول هڪ ٻئي کي نه سمجهائي سگهيا،
هڪ جي ٻولي ٻي هئي، ۽ ٻئي جي ٻي،
بي ارادي منهن مٿي مون جيئن ڪيو.
هڪ دريءَ مان گار ڪا منهن ۾ لڳي.
مان اچي اڻ ڄاڻ گل ڦاٿو هئس،
شهر جي هر ڪا ڳلي هئي بند ڳلي.