صحيفا آسمانن تان اتاريل.
لٿا سينن تي جي ها اڳ اجاريل.
شهر ڏي ڪيتريون ايندڙ ۽ ويندڙ،
انهن واٽن جيان آهيون ورهايل.
ٻٽي پاليسي يا ڪا چال سياسي،
ڪڏهن ساريل ڪڏهن آهيون وساريل.
مڃان ٿو رَبّ ۽ رَبّ جون نهارون،
ڪروڙين پوءِ به ملندا اڻ نهاريل.
بکيا، بي گهر، ڏکيا ۽ انگ اگهاڙا،
دنيا جي بي ڌياني جا جياريل.
مڪون دل جون مڃن ئي ڪو نه ٿا سي،
اهي جي پنهنجي نظرن جا ڌڪاريل.
اهي ڄاڻن ٿا جنّت جي حقيقت،
گذر گاهن مان اڳ آهن گذاريل.
لغت ۾ لفظ جيڪي ڀي ملن ٿا،
اهيئي شاعريءَ ۾ گل اچاريل.