تو ڇو اوندهه ۾ آهه اڇلايو.
منهنجو مون کان جدا ڪيو سايو.
ڳالهه اڳتي وڌي به ڪيئن آخر،
آ سڀن جو الڳ لڳ رايو.
ائين نه آهي جيئن تون سمجهين ٿو،
تو کي ڪنهن خواه خواه آ مڇرايو.
زور سان، زر سان يا عدالت سان،
جرم پنهنجو تو ٻئي کي مڃرايو.
پنج لڳا منٽ سنڌ ورهائڻ ۾،
۽ ورهاڱي تي ڪنهن نه شرمايو.
هر ڪو پنهنجي انا جي ڀاڪر ۾،
ڪنهن رٺل کي نه ڪنهن به پرچايو.
وهم آ يا دماغ جي ويسر،
رات ڪنهن دير در هو کڙڪايو.
ساز، سر، گيت يا غزل ڪوئي،
ڪا گهڙي من منجهيل کي بهلايو.
هوش تي جوش ٿي ويو غالب،
پيار ڪيڏو نه پوءِ پڇتايو.
فن ۽ فڪر جي حوالي سان،
پاڻ کي نيٺ گل تو مڃرايو.