ڳالهه آ تو سان ڪرڻي خلاصي.
روپ ۽ رنگ جنهن جو آ ناسي.
مون کي ڀي سمجهاءِ ته اي دل!
ڪهڙي آخر آهه اداسي.
تون ته ڳجهي ڳالهين ۾ رکي وئين،
چاهت چوري نيڻن باسي.
چهرا اکيون ڌرتيء جي دز،
چنڊ، ستارا اڀ جا واسي.
نيٺ ڪڏهن تون ايندين مون وٽ،
آس رکيو ويٺو آ آسي.
شهر جا شاعر نانؤ نه ڄاڻان،
شهرت رکندڙ آهن خاصي.
چهرو کڙڪي اوٽ ۾ ڇو آ؟
چنڊ آ چڙهيو پور نماسي.
سچ لکڻو آ لک قلم گل،
ڪنهن ڪنهن قلم کي ڏيندا ڦاسي.