برف جهڙو آ ٿڌو تنهنجو بدن.
ان جي ابتڙ آ گرم منهنجو هي من.
پوسٽ مارٽم بعد منهنجي شاعري،
حق ادائگي، سان ڪجو ان کي دفن.
مان ۽ تون، ٽيون وچ ۾ آ اغيار ڀي،
ٽن اسمن ۾ ورهايل آ وچن.
ڪجهه حدن ۽ سرحدن جي باوجود،
سچ ته ساري ڌرتي آ منهنجو وطن.
هڪ گگن، هڪ ڌرتي ۽ هڪڙو خدا،
وچ ۾ خالي ٽنگ اڙائي آ بتن.
خط تنهنجو ڄڻ ڪوئي معمو هجي،
لفظ معنى هوندي بي معنى لڳن.
جنگ هڪڙي ۾ مرن ماڻهو لکين،
ڪنهن جي حصي ۾ قبر ڪنهن بي ڪفن!!
موسمون توڙي جو گل مٽبيون رهيون،
رنگ، خوشبو کان نه خالي آ چمن.