پنهنجي پاران
ڪوڙئين تنھنجون ڪامڻيون، تون ڪوڙين سندو ڪانڌ
مونکي ڇڏ مَ داسڙا، وڃان نه وڙواند
مون ڳچيءَ پاند، تو چنيسر هٿ ۾.
منھنجو محسن، منھنجو استاد، منھنجو روحاني رهبر، منھنجو بابا سائين فقير غلام حيدر نظاماڻي، پاڻ انسانيت جي سڃاڻپ طور سڃاتا ويندا آهن. لطيفي پيچري ڏانھن بابا سائينءَ جن راغب ڪري مون کي وٺي ويا، سٻاجھه، شفقت، پيار، هيٺائين ۽ نوڙت جھڙين خوبين سان پاڻ مالامال هئا. پاڻ هر اربع جي رات پنھنجي اوطاق تي لطيفي راڳ جو پروگرام ڪرائيندا هئا. ان کان علاوه پاڻ به راڳ ڪندا هئا ۽ هڪ رات جي وقفي کان پوءِ جمع جي رات سگھڙن جي ڪچھري ڪرائيندا هئا. اوطاق تي راڳي فقير ۽ آس پاس جا محبتي ماڻھو اچي گڏ ٿيندا هئا. راڳ رھاڻ جو سلسلو پندرهن کان سورهن سال هليو پوءِ راڳ ٿيڻ جي خبر جڏهن سيد غلام شاهه ٻُڌي ته بابا سائينءَ کي خميس جي رات، درگاهه تي راڳ جي حاضري ڀرڻ لاءِ چيائون. ائين بابا جن پوءِ سڄي زندگي درگاهه حضرت سيد شاهه عبداللطيف ڀٽائيءَ تي راڳ جي حاضري ڀريندا رهيا. پاڻ، لطيف سرڪار جي رسالي جا حافظ هئا. بابا سائين لطيف سائينءَ جي درگاهه تي حاضري ڪرڻ لاءِ اربع جي ڏينھن خميس رات اڪثر پنڌ ويندا هئا.
سن 2000ع ۾ جڏهن مون سنڌ يونيورسٽي ۾ داخلا ورتي ۽ حيدرآباد ۾ رهڻ جو بندوست ڪري، وڃڻ وقت بابا سائينءَ کان موڪلائڻ وقت جڏهن ڀاڪر پاتم ته بابا جي اکين مان لڙڪ ڪري پيا. ائين ٿي لڳو ته آئون ڪنھن ٻئي ولايت وڃي رهيو آهيان. بابا جي لازوال محبت مَن کي موهي ڇڏيو. آئون حيدرآباد صرف هڪ ئي رات رهي سگھيس، پوءِ پڙهائيءَ لاءِ روزانو گاڏين ۾ اچ وڃ ٿيندي رهي. بابا سائين جن هڪ ڏينھن منھنجي ٻانھن مان جھلي چيو “بابا حاجن راڳ سک” چيائون “حاجن جڏهن تون درگاهه تي حضرت سيد شاهه عبداللطيف ڀٽائي جو راڳ ڳائيندين ته منھنجي قبر کي به ملائڪ مبارڪون ڏيندا” ان ڳالھه منھنجي زندگي جا سڀ رخُ مرشد سائينءَ ڏانھن موڙي ڇڏيا. جنھن رات مون راڳ جو پھريون بيت ڏنو، يعني راڳ ڳايو هو، ان رات بابا سائينءَ مٺائي ورهائي هئي ۽ لطيفي ڌاڳو پڻ مونکي ٻڌو هو. لطيفي راڳ جو آواز ته ڄڻ پينگھي ۾ ٻڌو هو پر راڳ ڳائڻ جو بلڪل سوچيو به نه هو. منھنجو راڳ ڳائڻ بابا جي دُعا آهي، جنھن جي نتيجي ۾ سن 2000ع کان اڃان تائين مرشد جي در تي حاضري ڀريون پيا، اڳتي به مالڪ کي پارت آهي، سرڪار جي ويب سائيٽ www.shahabdullatifbhittai.com پڻ ٺهرائي آهي، جنهن ڪم ۾ منهنجو ساٿ رضوان بوزدار ٽنڊوالهيار، سڪندر غلام نبي، صلاح الدين نظاماڻي ٽنڊو سومرو، عمير ۽ فضل محمود ڏنو آهي.
جھڙي تھڙي حال سين، پُري پنھون ڏي
بابا سائين جن 29 مارچ 2002ع، بمطابق 14 محرم تي جمعي جي ڏينھن ڪچھري ڪندي، لطيف سائينءَ جن جا بيت پڙهندي، اکين ئي اکين ۾ موڪلائي وڃي ڌڻيءَ جي حُجري ۾ هميشه جي لاءِ آرامي ٿيا. ان ئي جاءِ تي بابا سائينءَ جي آخري آرامگاهه ٺھيل آهي، جتي بابا سائين جن ڪجھه مھينا اڳ بيھي چيو هو ته هنن آرام ڪندڙن جا ڪيڏا نه نصيب ڀلا آهن، جو هنن کي لطيف سائينءَ جي حُجري ۾ جاءِ ملي آهي.
بابا سائينءَ جي ورثي مان راڳ منھنجي ڀاڱي ۾ آيو ۽ حڪمت ادا علي ڏنو جي ڀاڱي ۾ آئي، جڏهن ته بابا سائينءَ جي سگھڙ ساٿين جي سنڀال پڻ سندس حوالي آهي. شروع ۾ راڳ جي سکيا بابا سائين پاڻ ڏني ۽ پوءِ استاد فقير الهڏني نظاماڻي راڳ سيکاريو ۽ منھنجي وڏي سوٽ فقير (ڏاڏو) غلام محمد نظاماڻيءَ جو ساٿ لطيفي راڳ ۾ رھيو، هن ڪتاب ۾ مون سان ساٿي ادا فقير علي ڏنو نظاماڻي، حميد ابڙو، رضوان احمد بوزدار، علي ڏنو جروار، تاج بلوچ، عارف ابڙو، ج ع منگهاڻي، شهزادي ڀرڳڙي، پروفيسر قادر بخش مگسي، نديم مڱريو ۽ وفا رضا رهيا، ان کان علاوه روزاني عبرت اخبار جنھن جي ڪري مون مسلسل ڪالم لکڻ جي شروعات ڪئي. هي لکتون سڀ سرڪار لطيف سائينءَ جي لاءِ آهن. مرشد سائينءَ جا ڪرم جن مونکان هي ڪم ورتو. “جھڙو حال حبيبان تھڙو، پيش پريان” هنن لکڻين ۾ جيڪي ڪميون ڪوتاهيون آهن، انھن کي پڙهندڙ جيڪڏهن نظرانداز ڪندا ته سندن مھرباني ٿيندي. مون ۾ ايتري طاقت ناهي جو آئون مرشد جو شان بيان ڪري سگھان پر سائينءَ جي ثناگرن ۾ آئون به هڪ ثناگر آهيان.
پاٻوهي هيڪار، منجھان مھر سڏ ڪيو،
سو مون سڀ ڄمار، اورڻ اهوئي پيو.
خادم الفقراءَ
[b]فقير حاجن نظاماڻي
[/b]3011834-0300
0333-3763097
shermuhammed447@gmail.com