اُٿو جو سِج لھڻ تي آھ، متان اوير ٿي وڃي
متان اَوير ٿي وڃي.
اُداس اکيون ڇپر کڻي، ٿيون انتظار ۾ رھن
اجھو سي آئيا جي ٿا، پَرين ديار ۾ رھن
انھن جي سِڪ ڏسڻ تي آھ،
متان اوير ٿي وڃي.
ڪو ڇا ويو گل مان ڄڻ ته بوءِ پَر ڪري وئي
اُجاڙ ڄڻ ڪي ماڙيون ڇمر جي ڇَر ڪري وئي
نشان ڀي ڊھڻ تي آ،
متان اوير ٿي وڃي.
جي زندگيءَ جو حسرتون نڀائڻيون ھيون ھتي
اھي ائين سُجھي ٿو ڄڻ وڃائڻيون پيون ھتي
انھن جو دم کُٽڻ تي آھ،
متان اوير ٿي وڃي.
سڳنڌ جنھن جي سانت سان وسي رسي ٿي ساھ ۾
۽ رنگ جنھن جا ڀانت ڀانت رم ڪرن ٿا چاھ ۾
سو گل ڪوئي پٽڻ تي آھ،
متان اوير ٿي وڃي
متان اوير ٿي وڃي.