وڇڙي ويل يار جي ياد ۾
سامونڊي ساري، مٿي تڙ گذاريان،
مونکي ٿي ماري، اُنين سندي ڳالھڙي.
(شاھ)
زندگي تيز ھلندي ڇو ويچارڙن وانگ،
اڄ واٽ تي وڻ ٿي پھچي وَئينءَ!
پنھنجي ماحول کان بي خبر بي خطر،
پور ڪھڙي ۾ پروس ٿي پھچي وَئينءَ!
موت آيو تہ ٻارن جئان انگل ڪري،
سِير وانگي سُري اُن سان ٻکجي وَئين!
مُوھ تنھنجو ھو تن مامرن ساڻ جن ۾
گهڙي ڀي تو گهاري نہ وجهندي ڇڏي
تو سوا سانگ سارا سُڃا ٿي ويا،
تو الا ڪينءَ ھيءُ مند مچندي ڇڏي
موت جي مام توکي ڇو موھي وئي،
روح جي راند ڇا ليءِ تو رمندي ڇڏي
زندگي تنھنجون راھون تہ موتئي جي
مانڊاڻ وانگي سوايون ۽ سرھيون ھيون
مرڪ تنھنجيءَ تي باک ھئي بانوري،
چپ تي چاندوڪيون چور چرھيون ھيون
ڪا لکائي نٿي پئي تہ ڪنھن اھنج ھوندي بہ
تنھنجون اِڇائون ڪي اَرھيون ھيون
ڪجھ بہ رھڻو نہ آھ تون بہ رھڻو نہ ھئين
تہ بہ ھي احساس گهائي ٿو گھرائين ۾
ھينءَ سجهايون ٿيڻ ڪين کپنديون ھيون
سانت، پھرين پھر تنھنجي سرھائين ۾
ھاڻ ڪير آھ جو ساٿ ڏيندو اچي،
سور وارن جو راتين جي تنھائين ۾!
ڪجھ بہ رھڻو نہ آھ تون بہ رھڻو نہ ھئين
تہ بہ اھا آس دردن جو درمان ھئي
يار پاسي ۾ آھ، يار پرتي بہ ھو:
تہ بہ جدائي نہ پورن جو پيڪان ھئي
ياد اڳ ڀي تہ آئي ٿي پر ھاڻ جان،
ڪين سان ياد اندوھ ارمان ھئي
ڪجھ بہ رھڻو نہ آھ تون بہ رھڻو نہ ھئين
پوءِ ڀي ھيانءُ لاھي ھنجون ھارجن پيون
تنھنجون ڳالھيون ڳراٽيون تہ وسرڻ جون ناھن،
مَنھ توڙي مَن ۾ اڃا سارجن پيون
تون جي دونھيون دکائي دمائي وئين
تن مان آھن سان باھيون وري ٻارجن پيون
تون نہ ھوندين ھتي ڪينءَ چوان،
تون تہ ھوندين ھتي پر نرالي نموني نئين ڍنگ سان
روح تنھنجي جون ريکائون، جي تون
رھائي وئين ڪالھ اسان وٽ اَمٽ رنگ سان
جوت تن جي کي جرڪائڻو آھ جڳ مڳ،
انھي اُون اھڃاڻ انھيءَ انگ سان
پاڻ گڏجي جلائي ھئيسون جا مشعل،
سا مشعل اَبد تائين جلندي ئي رھندي
ھي وسامڻ جي ناھي جيتوڻي ھوا،
تيز ۽ تند ھر وقت ھلندي ئي رھندي
تنھنجي مٽيءَ جو سنھن تہ ڌرتي اسانجي
اسانجي ئي جذبن سان جيئندي ئي رھندي
زندگي فاني آھي تہ ڇاھي،
اسانکي تہ ان جو نہ ڪوئي بہ ارمان آھي
آدميت امر آھ، ان جي ئي قدرن
۽ سچ جي بقائن تي ايمان آھي
سونھن جي ساک نيڪيءَ جو ننگ،
ھي پنھنجو ادرش ايقان ارڪان آھي