سچل سائينءَ جي حضور ۾!
آديسي اڄ تنھنجا طالب، سارين تنھنجي سامَ الا،
ھوش وڃايا حال عطا ڪر، مستيءَ جي ڪا مام الا.
ملڪ ويو ايمان مان نڪري، اھڙا ڪم انسان ڪيا،
ماڻھن پنھنجو مان وڃايو، گمراھيءَ گهمسان ڪيا.
ڪافر مؤمن ڪين ھيو جو، ماڻھو تنھنجي مسلڪ ۾،
ھاڻ اھو ابليس جئان ٿو، وَيل وَھائي ڇيڏڪ ۾.
مطلب جا معبود نِپايا، ماڻھن پنھنجي اندر ۾،
ھرڪو ويٺو پاڻ کي پوڄي، مسجد توڙي مندر ۾.
تنھنجو عشق انا الحق وارو، حسن الاھي ھو جنھن جو،
عشق اڄوڪو سودي بازي، حسن بزاري پڻ تنھن جو.
تو نہ لڪائي ذات وَئين سڀ وھم وجودئون ڌار ڪري
اڄڪلھ ھرڪو پاڻ لڪائي، پَردن مان پيو وار ڪري.
سڀڪو پنھنجي انڌ ۾ پورو، سمجھ جو ناھ سماءُ ھتي
صدق ٿو سڏجي ريب کريب تہ ظالم جو نانءُ نياءُ ھتي.
حق جو نعرو باطل ٿي ويو، سچ تي پيا ارمان ڪجن،
سچل سائين جئين سدائين، ڪھڙا سور بيان ڪجن.
اوڙي پاڙي ڪوڙا سامي، ڪوڙا سامين پنڌ ميان!
آءُ تہ سُڪايون تنھنجي دعا سان تن سَڌڙين جا سَنڌ ميان!