عشق جو قلم کڻي، حسن جو بيان ڪجي
ذھن جي زبور مان، ڪو غزل عيان ڪجي
حاضري ڀرين پيا، اھل دل خلوص مان،
دل جي بارگاھ ۾، راز ڪينءَ نھان ڪجي
آدميءَ جي ڏيل کي، آفرين ڏي تڏھن
ڏيک ويک تي جڏھن، ڏات جو گمان ڪجي
ھجر جي فصيل سان، درد جا قدم کڻي
وصل جي اميد ۾، روح کي جوان ڪجي
سانت آھ دوستو، شور ليءِ سڪي ٿي دل
رت ڄمي وئي تہ ڇاھ روح کي روان ڪجي
قيد بند کان وٺي دار تائين دڳ سوين،
عشق جو ھلي ڪٿي، نصب ڪو نشان ڪجي
روز ٿو صليب تي رقص ٿي مسيح جو
روز مات ڪوڙ ٿو، سچ جي ھٿان ڪجي
اي ”نياز“ ڳالھ ڪر، يار دل نواز جي
ظلمتن کي ختم ڪنھن، صبح جي مٿان ڪجي.