زندگي پنھنجون گهڙيون، دک درد ۾ گهاري وئي
جا خوشي آئي ٻين جي واسطي واري وئي
تنھنجي ڳالھين زندگيءَ ۾ تازگي آڻي ڇڏي
تنھنجي ڳڻتي سنگ جي مصري جئان ڳاري وئي
مون ستارن ڏي ڏٺو، ڌرتي جا گل مون کان ويا
آئون ديوانو مون کي فرزانگي ماري وئي
ھاءِ دل جون حسرتون، شعلن جئان وڌنديون وڃن
ڪنھن کي مٺڙي مُرڪ، تکڙي چڻنگ ڪا ٻاري وئي
تو تہ طوفانن جئان ٻيڙي کي ٻوڙڻ جي ڪئي
پر اسان جي ساک اسان کي سِير مان تاري وئي
ھرڪو عاشق آھ دنيا ۾ مگر ڪنھن فرق سان
ڪنھن کي سچ سرھو ڪيو، ڪنھن کي خودي کاري وئي
ڪالھ جن ٿي ڪَر کنيا اڄ ڪنڌ تن جا پيا ڀڄي
پنھنجي ڪئي تن جي ئي منھن تي ھيڊ ڄڻ ھاري وئي
مون ”نياز“ آھي ڏٺي ھر ڪا خوشي ھر ڪا غمي
ڪنھن پرينءَ جي پريت مون تان ھر بلا ٽاري وئي