ھي سنڌڙي ھي سانگي
الا منھنجي سنڌڙي جا ھر دور ۾
پنھنجي مارئي جئان ٻي جي محڪوم آھي
نڌڻڪي نماڻي ٿي گهاري سدائين
ٿيل سڀني حقن کان محروم آھي
ڏکيا ڏينھڙا منھنجي ماروئڙن تي
سندن حال ڇورن جان مظلوم آھي
جڏھن ڀي ھتي ڪو نئون سج اڀريو
تہ ڪرڻا ڪري اوٽ انڌير آيو
حياتيءَ جا حرف وسري ويا ڄڻ تہ
اوندھ ۾ ڪنھن نانگ تي پير آيو
مرن وانگ ماڻھو ٿيا دربدر
حوصلا ويا تہ ھر ڳالھ ۾ ڦير آيو
ھي سنڌڙي جا سرسبز، آباد رھندي
ٿي آئي بھشتن جي بازار وانگي
ھي سنڌڙي جو ڀنڀور سھڻو ستابو ھيو
جو بھارن ۾ گلزار وانگي
حياتيءَ جي مومل ھتي آس جي ڪاڪ ۾
مست ھئي جهڙ ۾ انار وانگي
ھي سانگي جي پنھنجي پراون جي ڏک سک تي
پنھنجي خوشي ڀي نڇاور ڪندا ھئا
محبت مان مرڪي ۽ گهر آئي مھمان جو
ڀائرن وانگ آدر ڪندا ھئا
سٻاجها ۽ سادا رھي، سور سختيون سھي
ڀي سچائي تي باور ڪندا ھئا
ھي سنڌڙي ھي سانگي اھي ڪين آھن
جي آھن تہ ڀي ڄڻ تہ ڪي چور آھن
نہ رونق نہ رمزون ائين ٿو سجهي ڄڻ
تہ برپٽ جي ڀڙڀانگ ۾ ڍور آھن
ھي ھيئن ڪين ھئا پر انھيءَ جي ڪري ٿيا
جو ظلم ۽ تشدد کان ڪمزور آھن
ھي جي پنھنجي قسمت جا مالڪ ھئا
سي ٻين جا ٿي محتاج سڪندا رھن ٿا
اٿن ۽ ويھن پاڻ ٿا پر ٻين جي اشارن تي
بيجان پتلين جان ھلندا رھن ٿا
جيئڻ جي بھاني جيئن ٿا مگر سچ تہ آئندي
جي وعدن تي مرندا رھن ٿا
ھي ھاڻي انھيءَ حال ۾ ٿا رھن
ڄڻ تہ ساڳيو غلاميءَ جو دور آھي
فلنگي جي فتنا پکيڙي ويا تن جو جاري
بدستور اھو طور آھي
ڦُريون ڪينءَ ڦرين کي، اھو ڦندو پورو ٿيو
تہ بہ انھيءَ تي اڃا زور آھي
ھي ڌرتي ھنن لاءِ ڌاري ڪئي وئي
جا ڌرتي ھنن کي جنم ڏئي چڪي ھئي
ھي ٻولي ھنن جي نہ ٻولي رھي جا
ھنن کي ديا ۽ ڌرم ڏئي چڪي ھئي
ھي جيوت ھنن کان جدا ٿي وئي جا
ھنن کي جيئڻ جو قسم ڏئي چڪي ھئي
ھنن جو اھو ڏوھ آھي تہ بي ڏوھ
بڻجي زماني ۾ جيئندا رھن ٿا
ڀلائيءَ جو بدلو برائي ملي تہ بہ
کلي خوش ٿي سڀ ڪجهہ ڇڏيندا رھن ٿا
سَنڌو ناھ رھبر ۽ رھزن ۾ ڪوئي
ھي مڙنيءَ کي مُھت ڏيندا رھن ٿا
ھنن ۾ ڪوئي ھوش ۽ جوش ناھي
ھنن کي ستي ڏئي سمھاريو ويو آھ
متان ڪا ھنن ۾ سجاڳي اچي
رھنمائن کي چڪمو چکايو ويو آھ
جتي ئي ھئا ھي اتي ئي ھنن کي
ڏئي چپ تي سوٽي بيھاريو ويو آھ
ھي آھ سنڌ ۽ ان جي سانگين جي تقدير
جي اڄ زماني جي آئي ۾ آھن
گلابن جان معصوم جن جي طبيعت
اھي تيز ڪَنڊن جي گهائي ۾ آھن
حياتيءَ کان بيزار، خاموش گم سم
نہ ڪنھن جي سڙي ۽ نہ سائي ۾ آھن
جو انڌير ڪرڻا ڪري اوٽ آيو ھيو سو
اڃا تائين وڌندو رھي ٿو
اونداھي جو گهمسان آڻي ۽ چانڊاڻ
جي چيٽ کي چوٽ ڏيندو رھي ٿو
ھي سڀڪجھ جو ٿيندو رھي ٿو انھيءَ کي
تماشائي ٿي ھرڪو ڏسندو رھي ٿو
اڃا لُڙڪ جي ڇانوَ ۾ مرڪ آھي
جڏھن مُرڪ اُٿلي تہ طوفان ايندو
جي سڀڪجھ وڃائي رھن ٿا، ورائي سگهن ٿا
انھن ۾ جي جولان ايندو
تہ کن پل ۾ چوپڙ ئي چوپٽ ٿي پوندي
رھائي تي سڀڪنھن جو ايمان ايندو
ھي مارئيءَ جا مارو، ھي ٻاگهيءَ جا دودا
ھي مڪليءَ جا جوڌا، ھي مياڻي جا مانجهي
جڏھن گاج بادل ۽ کنوڻين جان نانگا
ٿي نڪتا وطن جي، وراڻي جا مانجهي
تہ سڀ گوڙ گهمسان، ڪک پن ٿي ويندا
نہ رھندا ھتي ڪي، سگهاڻي جا مانجهي.
(سنڌي شام تي لکيل)