(۱)
مرڻ جيئڻ ۾ جوت اسان جي، سرمستن جي ساک جئان
جڏھن بہ سچ ۽ سونھن پڪاريو، اسان جلال ۾ آياسي،
جنم جنم ۾ جوڳي بڻجي، جهنگ سيال ۾ آياسي.
اسان اھي منصور ميان! جي سوريءَ لاءِ سھاڳ بڻيا
ڪوڙ گهڻا ڪھرام ڪيا تہ بہ سچ جو نيٺ سڀاڳ بڻيا
دنيا ساڳي پٿر دل جنھن ڀريا نگر برباد ڪيا
اسان اھيئي ديوانا جن ويرانا آباد ڪيا
فرزانن مان فيض نہ ڪنھن کي ھرڪو پنھنجي مستيءَ ۾
ديوانا ڪينءَ دل وندرائن، بيگانن جي بستيءَ ۾
دوست اسان جي ديس ۾ آيو، ٻيجل جو ٻھروپ وٺي
اسان انھيءَ ليءِ ڪنڌ ڪپايو، بيگانن جي بستيءَ ۾
پيار اسان جي پتڻ تي آيو، سئن ھنيائين گداگر ٿي
اسان انھيءَ کي ڏئي ڇڏيوسي دل جو دان تونگر ٿي
حسن اسان جي حضور ۾ آيو، سھڻيءَ وانگر سير چڙھي
اسان اتاھان ٿياسي ائين ڄڻ چاندوڪيءَ تي وير چڙھي
درد اسان جي در تي آيو، ڪاريھر جئن ڪاھ ڪري
اسان انھيءَ کي ساھ ۾ سانڍيو، چوڏس وارا چاھ ڪري
عشق اسان جي اڱڻ ۾ آيو، سوريءَ وارا سانگ ڪري
اسان انھيءَ ليءِ پنھنجا پور ۽ سور ڇڏيا سڀ ڇانگ ڪري
وقت اسان جي واٽ ۾ آيو، ڏونگر جھڙا ڏانوَ ڪري
اسان انھيءَ تان اڪري وياسي، ڪڪرن وانگي ڇانو ڪري
ماڻھو اسان جي مڙھيءَ ۾ آيا، ريت ڪريت جي ڪٿا کڻي
اسان قلندر وانگ ڇڏيا سي، ڌرم ڪرم جا کٿا کڻي
گوندر گوندر گيت اسان جا، روڄ ۽ راڙا راڳ الا
نگري نگري ڀٽڪياسي پر ڏنو نہ سک ڪنھن ماڳ الا
عشق ۾ ڪيئي چڪر آھن، صرف تہ سر جو صرفو ناھ
يار ”نياز“ تو ڇا ٿي سمجهيو، عشق ڪرڻ ڪو چرچو ناھ