واھڻ وارا ڇوڪرا
واھڻ وارا ڇوڪرا _ توکي وندر جو ويراڳ ڇو
شھر ۾ ويندين ڪَڪ ٿي پوندين، چوندين ڪيم کٽراڳ ڇو
تون تہ سڀاءُ جو راڻو آھين، رانجهن آھين رمزن جو
توکي ڪھڙو پتو او بابل، شھر جي اُبتن غمزن جو
واھڻ تنھنجي وھيءَ جان پيارو، توسان وندر واھڻ جي
تون جي مھل ڪرين او مانجهي، مند ورائين سانوڻ جي
واھڻ ۾ سچ سون جئان نج، سونھن پئي سامان ڪري
شھر ۾ ڪچ ۽ ڪوڙ ڪمائي، ھرڪو گذران ڪري
واھڻ پيار جي پرک الا جت، سِر جو سودو عام ٿئي
شھر ۾ ريت پريت سدا پئي، ناڻي تي نيلام ٿئي
ھتي تہ تنھنجي مُرڪ ۾ ماڻڪ، پر نہ اُنھيءَ جو مان اُتي
توکي شھر ۾ ڪير سڃاڻي، ڪنھنجو ڪندين ارمان اُتي
تنھنجي ذھن ۾ زنگ تہ ڪو تون، اجرو انڊلٺ انگ جئان
ماڻھو تنھنجي مريادا تي، وارين پاڻ پتنگ جئان
تنھنجو نيھن نھال ميان ڄڻ، سرھي ڇانوَ چنبيليءَ جي
سرما پائي توکي تاڙي، اک اک ھرار بيليءَ جي
تنھنجون اکڙيون آرس ھاڻيون، جن ۾ کيپ جوانيءَ جا
جيڏيون تو ليءَ جان گنوائي، منجن ڇلا مھمانيءَ جا
ڇمر جئان ٿو ڇپر کڻين جئن، پنھنجين اکڙين ڳورين جا
پيرن ۾ پازيب ٿا ڇمڪن، پاڻءُ واڻي ڇورين جا
مينديءَ رتڙا ھٿڙا تو ليءَ، نيل ڪنول جان اُڀا ھتي
گهر گهر تنھنجي گهوٽ ٿيڻ جا، سانباھا او ميا ھتي
ھيڏا ھي جنسار ڇڏي تون، ڪندين وڃي ڇا شھرن ۾
وڃين تہ وڃ پر ٿجان اداس نہ رات جي پوين پھرن۾.