تنھنجون وايون ورھ لطيف
آرس ھاڻيون اکيون کڻي، او رات جا راڻا، ڀيڄ ڀني،
رمز ۾ وئين سڀ راز سَلي، ايئن ساھ سيباڻا ڀيڄ ڀني،
ڄڻ تہ گلن تي ماڪ پئي، ڄڻ ڀونر اُڏاڻا ڀيڄ ڀني.
آس جي لال ڪنوار کي، سائين! عشق جو ڳاڙھو گهوٽ ڏئي،
سچ ۽ سونھن جي ساک رکي تو، ھنيون نہ ھاريئي موٽ ڏئي،
آخر آئين سوڀيارو ٿي، چوٽاريون کي چوٽ ڏئي.
تنھنجي ٻولي ٻاجهاري، تون پاڻ نسورو نينھن ميان،
تنھنجي صدا تان صدقي ٿيندڙ، ھر سھڻيءَ جي سونھن ميان،
اکر اکر مان آتو ٿي ٿو، اُٿلي مھر جو مينھن ميان.
تنھنجا سُر سڀ سور ڀريا، ۽ تنھنجون وايون ورھ، لطيف،
سوز ۽ ساز انھن ۾ ائين، ڄڻ پور نکاريا پرھ لطيف،
تنھنجا شعر ٿو پيش ڪريان مان، لائي پنھنجي گرھ لطيف.
پتنگ چوائين پاڻ کي جي تون، آءُ ۽ آڳ اجهاءِ اچي،
پچڻ تہ ڪيئي پچائي ڇڏيا، تون پاڻ پچڻ کي پچاءِ اچي،
عام کي ڇا لئہ آڳ ڏجي، تون واقف ٿي تہ وساءِ اچي.
سيڻ مٽائي سون تي ٻيلي، ايءَ نہ مارن ريت ڪڏھن،
آءٌ عمر جي ڪوٽ ۾ ويھي ڪنديس ڪانہ ڪريت ڪڏھن،
ماڙين سين نہ مٽائي رھنديس، پنھنجي پکن جي پريت ڪڏھن.
رچي جي ھيڪر ريٽو ٿي ويا، ڪين اُٻاٽيا اُوءِ وري،
کنڀ نہ کاري ڪنھن پر تنھن کي، ھالاري جي ھوءِ وري،
لھڻي ناھي لالي ان جي، توڙي ڌوٻي ڌوءِ وري.
محبت جي ميدان ۾ ايندي ڪجان نہ سِر جو سانگ ڀلا،
سوريءَ سپرينءَ جي جو چڙھندو، ٿيندو سو ئي چانگ ڀلا،
خبرون پونديون کاڌن کي، ڪئن عشق برابر نانگ ڀلا.
جوڳي آھي جوڳ ۾، ليڪن ڳالھ ٿي گهرجي ڳچ ھتي،
وڍيو، چيريو ۽ چچريو، تون پر ۾ بيھي پچ ھتي،
ٻاھر ٻاڦ نہ نڪري ھرگز، اھڙو ٻارج مچ ھتي.
رات سھائي، ڀونءِ سئين، پڻ پٽين وڏو پنڌ، الا،
ھلندي حضور حبيبن جي تون، ڪرھا موڙ نہ ڪنڌ، الا
پھچائي جو پار پرين جي، ٻنڌڻ سوئي ٻنڌ، الا.
ماٺ ٿي ويھ مَ منڌ ڀنڀور ۾، ڪر ڪو واڪو وس اُٿي،
ٻانھين آھين ٻاروچل جي، گولي ڇڏج ۾ گس اُٿي،
پوندو ھوت پنھونءَ جو توکي، ڏورڻ مان ئي ڏس اُٿي.
ڌرتيءَ تي جو گل پوکيئي، تن اُڀ جا تارا مات ڪيا،
لاکيڻا جي لال ورھايئي، سامين جي سوغات ڪيا،
آيت جھڙا بيت چيئي جي، سڀڪنھن وائيءَ وات ڪيا.