پنھنجي وطن ۾ ڪين رھيا جو وندر جا وسڪارا ھو
اسان ويراڳي بڻجي پياسي ويڳاڻا وڻجارا ھو
انبن جئان ٿا پال وجهون دل درد جي ڪينگر منجھ جڏھن
تڏھن پچڻ کان پوءِ ٿيون ٿا ڪنھن جي اڳيان موچارا ھو
اکڙيون اوھان جون جن جو آٿت تن جا آھن پئون ٻارنھن
جن تي ديد نہ ڪوئي ڌري سي ڪينءَ ڪندا ويچارا ھو
جيئون تہ ڀلا ڪينءَ جيئون اسان ھن رنگ رنگيلي دنيا ۾
گهڙيءَ گهڙيءَ اوساٽ اندر جا گهڙيءَ گهڙيءَ مونجهارا ھو
تو بن پنھنجي پيار جي وستي سڃي سڃي ڀڙڀانگ پرين
آڌيءَ مانجهيءَ چَپن تي آھن، آھُن جا ڪيڏارا ھو
آبادين ۾ اڻ تڻ پنھنجي ويرانين ۾ وندر ڪانہ
تن من ٿا بي چين بڻائين يادين جا يڪتارا ھو
عشق ڇا ڪيو سي ڄڻ تہ ڪئيسي چوري چاڪيءَ جي گهر مان
گهر گهر منجھ پچار اسان جي گهٽيءَ گهٽيءَ ۾ را را ھو
يار ”نياز“ اسان جي ياري سڀ کان نياري دنيا ۾
پاڻ تہ ڪنھن کي پيارا ناھيون، پر سڀ پنھنجا پيارا ھو