دل نہ جي غم سان رھي سازگار اي دوستو!
ڪينءَ بڻجي زندگي خوشگوار اي دوستو!
پنھنجي خنڪيءَ کي ڇڏي ٻي جي نشي تي ٽڏڻ،
آہ مستن واسطي ھي ميار اي دوستو!
زندگيءَ جا زخم لک! تہ بہ گهرو نٿا گهاوَ اڃا،
مانَ ٿي ڇيھون ستم جي ڪٽار اي دوستو!
ھر قدم تي اَڻ پڇيو موت ٿو مارا ڪري،
تہ بہ رھي ٿو زندگيءَ سان پيار اي دوستو!
ھن جي صورت ھن جو سَنھن ڄڻ ڪنول چانڊاڻ ۾،
پنھنجي حالت ڄڻ ملي نئين ڄمار اي دوستو!
ڪو تہ ڳاڙھو گهوٽ ٿي سڃ جھڙي وسنو ۾،
ائين نہ ملڻي آہ ڪا لال ڪنوار اي دوستو!
رات جي اوڙاہ ۾ صبح جي ڪنھن سار ڪئي؟
ھيءَ پڇا ٿيندي اڳيان ھوشيار اي دوستو!
حال کان بيحال تہ بہ ھي ”نياز“ اڄ آہ خوش،
ھن خزان گهاريل جو غم پڻ بھار اي دوستو!