پاڇا ۽ پڙلاءُ
کير جھڙي آھ دنيا، کنڊ جھڙي خلق آھ
تو ائين سمجهيو تہ چوندس، تنھنجي مَت ۾ فرق آھ
ماتمين جان ھرڪو ھتڙي، پنھنجي غم ۾ غرق آھي
ڪنھن کي چوريندين تہ سُجهندءِ ڄڻ تہ ڪرندڙ برق آھي
ڏس تون خاموشيءَ کي اُٿلائي تہ ڪينءَ ٿا رڻ رڙن،
ڪيئي ٽانڊاڻا ٿا چانڊوڪيءَ جي سائي ۾ سڙن !
ڪنھن جي پلڪن کي تہ آڌر ساڻ اٿلائي چتاءِ
ڪينءَ ٿا لڙڪن جا پيمانا پون ڇُلڪي اُتي
ڪنھن جي اندر ۾ تہ ساڃھ سان ليو پائي چتاءِ
ڪينءَ ٿا آھن جا پروانا وڃن ڍرڪي اتي
ڪنھن سان ٿوري دير گهرو ٿي تہ ڇا ٿا گل ٽڙن،
ڪيئي ٽانڊاڻا ٿا چانڊوڪيءَ جي سائي ۾ سڙن !
ڪوئي ٽھڪن ۾ ٿو سڏڪن کي لڪائيندو رھي
ڪوئي ارھائيءَ کي سرھائي جي لولي ٿو ڏئي
ڪوئي آسن کي نراسائي جي چولي ٿو ڏئي
ڪوئي پورن ۾ ٿو سورن کي ڇُپائيندو رھي
آليون ٿيندءِ اکيون، ھيڪر تہ ڏس تانگهي تڙن،
ڪيئي ٽانڊاڻا ٿا چانڊوڪيءَ جي سائي ۾ سڙن !
ڪيئي مانجهي دل جي ڌڙڪن کي دٻائي ٿا ڇڏين
ڪيئي جاني پنھنجي متين کي منجهائي ٿا ڇڏين
مدتن کان پوءِ تن جو حال ابتر ٿو ٿئي
شمع جان جلندي وچارا، جيءُ جلائي ٿا ڇڏين
ڪينءَ اچي آرام، اکڙين مان اگر ڳوڙھا ڳڙن،
ڪيئي ٽانڊاڻا ٿا چانڊوڪيءَ جي سائي ۾ سڙن !
چوڏھين جو چنڊ ڄڻ، چوچيون ڏئي ٿو چاھ کي
گل ھڻن ٿا ڏنگ جن کان ڏڍ ملي ٿي آھ کي
سانوڻيءَ جو مينھن سوڪھڙا ڏئي ٿو ساھ کي
اھڙي اوکي راھ کي، ڪوئي نٿو ٺاھي سڄڻ
حوصلا آھن خطا جو ڳنڍ آھ سوگهي ھڙن،
ڪيئي ٽانڊاڻا ٿا چانڊوڪيءَ جي سائي ۾ سڙن!
پر پنھل اک ڇنڀ ۾ سڀ گهمسان ڪک پن ٿي وڃن
آھ آدم سر الاھي، سوڀ پائي ٿو سگهي
شل نہ ڪنھن جي ڪڍ پوي، ڪارو مٿو ڪاوڙ ڪري
باھ ڇاھي واءُ جو ڀي دم منجهائي ٿو سگهي
جي پتنگا پھ پچائي، مچ مٿان ھيڪر مِڙن،
ڪين ٽانڊاڻا پوءِ چانڊوڪيءَ جي سائي ۾ سڙن !