(۳)
دنيا بيشڪ اچڻي وڃڻي، ڳالھ اھا نئين ناھ پرين
پاڻ برابر پرديسي پر عشق تہ ديسي آھ پرين
ڏينھن ٿيا جو رسي ھليو وئين، ھاڻ تہ ڪر پرچاءُ ڀلا
ڏيھي ٿي نہ اچين جي اسان وٽ پر ڏيھي ٿي آءُ ڀلا
اڱڻ اسان جو اونداھو ڄڻ، چنڊ ويو ڪا جوڙ ڪري
تون تہ پيارل چنڊ جو چاري، تون تہ نہ وڃ منھن موڙ ڪري
اونداھين ۾ اون او راڻا! تنھنجي زورآور ذات جي لاءِ
روح رڙي ٿو راتين ۾ ڪنھن پرھ ڦٽي پرڀات جي لاءِ
تنھنجا پور اسان ليءِ ائين ڄڻ، سرھيون سانتيون سانجهين جون
پنھنجا سور الا ڙي ائين ڄڻ، جهوريون آڌين مانجين جون
ڪڏھن تہ غم کان ھئاسين آجا، وندر ھئي ويچارن ۾
ھاڻ تہ ھردم قيدي آھيون، دردن جي ديوارن ۾
آس نراس جي اوڙاھن ۾، آھُن جا انبار کڻي
ڏاڍو پاڻ پتوڙيوسي پر تانگهي ۾ وئي تار کڻي
پنھنجي پريت ڪنول جان اُجري، جنھن کي نہ ڪوئي مير لڳي
جن جا ناتا جهُڙ جا پاڇا، تن جي لاري ڪير لڳي
اوھان اھي ئي سھڻا جيڪي لڪي سگهيا نہ حجابن ۾
اسان اھي ئي عاشق جيئڙا، جن جو عشق عتابن ۾
سيج مٿي يا سوريءَ تي، ۽ وسنديءَ يا ويراني ۾
سچ ۽ سونھن ورونھن اسان جي دنيا جي بت خاني ۾
ھرڪو ويندو جڳ مان جاني، رھندا سڀ ارمان ھتي
يار ”نياز“ اسين مسافر، گهڙي پلڪ مھمان ٿي.