ھو جي ويا، سو ويچارا
(ھڪ تاثر)
ڀيڄ ڀنيءَ جو سُور سَنواري، سُکن جي ڪارڻ ھاءِ الا،
ڇَپر ڇَڏي ڪي ڇورا نڪتا، ٻُوٽو ٻارڻ لاءِ الا!
اوسيئڙي ۾ ويٺا ڪيئي، سوڪھڙا ڏيئي ساھن کي،
وَر وَر جهاتيون پائي تڪيندا، رھيا وِيَن جي راھن کي
ھو جي ويا سو ويچارا، وڃي آئيءَ منجھ اَڙيا،
ڄڻ تہ پکيئڙا ولر کان وڇڙي ڦاھيءَ منجھ اَڙيا
پاسيريا ٿيا پاڇا، ليڪن وَريا نہ واھي رڻ پَٽ جا
پوين جون ٿيون وايون وِلڙيون، سانباھا ٿيا پَٽ سَٽ جا.
پٿر ڪُٽيندي، دل من ھڻندي، ويچارا ائين ڦِسي پيا،
پانڌيئڙن جا پيرا ڄڻ ڪا چاڙھي چڙھندي کِسي ويا.
در در سين ھنيائون ليڪن، گهر گهر ۾ ھو پنھنجو غم،
اھڙي حال ۾ ڪنھن کي پئي ھئي ڪير ڪري ھا ڪنھنجو غم.
ڪنھن نہ ڪِئي جو ڪھل انھن تي، ويڳاڻا ٿي منجهي پيا،
پيٽ کي پاھڻ ٻڌي مٿي کي ٻانھون ڏيئي سمھي پيا.
سومھڻيءَ جو وڻجارا جو وريا تہ خالي ھٿين ھئا،
ٿڌڙا ساھ ڀريائون ڄڻڪي ڀاڳ انھن جا اِئين ھئا.
پورھيو نہ ٿيو ڄڻ بيگر ٿي جا لنگهڻ ڪڍي ۽ وھي چڪا،
پئسي ڪارڻ پنھنجو رت ست ڳاڙي ڳاھ ڳھي چڪا.
رات وھامي رت روئندي ۽ اوندھ سان ڳچ ڳاڙيندي،
باک ڦٽي جيئن ڏائڻ وانگي پنھنجي ڄاڙي ڦاڙيندي.
ويچارن جا ڪنڌ ڪِري پيا ڦاٽن ھانوَ ھليا ويا،
پويان ڀي ٿيا پُورا ڄڻ ڪي، ڪک پن ڇَرَ ۾ ھليا ويا.
ھاءِ ھچارن سُڌ نہ لڌي ڪا، ھاءِ حياتي ڪَھي ويون
سج تہ گهڻا ئي اُڀريا ليڪن، اونداھيون ائين رھي ويون!