سنڌڙي بہ تون، منھنجي جندڙي بہ تون!
سنڌڙي بہ تون، منھنجي جندڙي بہ تون،
منھنجي ڌرتي بہ داتا بہ تون!
تنھنجي ھستيءَ سان جي بہ ھاڃا ٿيا،
منھنجي گيتن ۾ گوندر گڏيندا ويا
ٻولي بہ تون، منھنجي لولي بہ تون
منھنجون آھون، اِلاھون بہ تون!
توسان اوڀر آڙيو، توسان اُتر آڙيو
ڪين پائي ويو جو بہ توسان لڙيو،
مڪلي بہ تون، منھنجي مياڻي بہ تون
منھنجي سانگين جي سامئي بہ تون!
تنھنجا ڏکڙا وڃن، تنھنجا سُکڙا ورن،
توکي ڪوٺين ڪڙيو جن سي ماري مرن
سنڌو بہ تون، منھنجي سنڌيا بہ تون
منھنجي مارن جي مارئي بہ تون!
تنھنجا دودا جيئن، تنھنجا دولھ جيئن
شال پنھنجا بہ لايا سجايا ٿين،
ٻاگهي بہ تون، منھنجي تاري بہ تون
منھنجي ننگر جي ڪويل بہ تون!
توتي مانجهين، متارن جو سايو رھي
توتي ڪنھن جي اُچائي نہ ڪوئي سَھي
موکي بہ تون، منھنجي نوري بہ تون
منھنجي جيڏين جي جيجل بہ تون!
تنھنجو ناتو سڃاڻي جي نانگا ٿيا،
پاڻ ماري بہ توکي جيئاري ويا
مومل بہ تون، منھنجي سومل بہ تون،
منھنجي راڄن جي راڻي بہ تون!
توتي واڳون وريا، تنھنجا ميھر مُٺا،
راءِ گرنار ۾، تڙ تي ڪونڌر ڪُٺا
سھڻي بہ تون، منھنجي سورٺ بہ تون،
منھنجي سوڍن جي ساڻي بہ تون!
اڄ بہ روپا، رني ڪوٽ مٽبا وڃن
اڄ بہ ڪينجهر مٿي ڪنگ رڙندا وتن،
ڀنڀور تون مون ليءِ موھن بہ تون
پنھنجي اجڙيل ڪھاڻي بہ تون!
ڪيس ۽ ڪوس ٿا تو مٿان جئن وڌن
دل ٿي ڌاڱا ٿئي، نيڻ ٿا رت رُون،
ڏتڙيل بہ تون، اڃا ڏوھي بہ تون،
پنھنجي دھ جي ڌياڻي بہ تون!
اي خدا ھي تماشو، ھي انڌير ڇاھ؟
سنڌ شايد تہ تنھنجي خدائي ۾ ناھ!
قھار تون _ جبار تون،
منھنجي ڏاڍن کان ڏاڍو بہ تون!
تون ئي تون آھ مونکي، او سنڌڙي سدا
ڪوبہ غم يا خوشي ناھ توکان جدا
سپنو بہ تون، منھنجي ساڀيا بہ تون،
منھنجون سانتيون بہ لاتيون بہ تون!
جڳ جيئي پاڻ ليءِ آءٌ نہ اھڙو ٿيان
آءٌ تو ليءِ مران، آءٌ تو ليءِ جيئان
تيرٿ بہ تون، منھنجا تڪيا بہ تون،
منھنجر مُڪتي بہ ماتا بہ تون!
سنڌڙي بہ تون
منھنجي جندڙي بہ تون
سنڌڙي بہ تون.