(٦)
دنيا جا ويچار وساري، آءُ اسان جي محفل ۾
جئن مرڻ جي ريت سکي وڃ. متان پوين ڪنھن جنجل ۾
آءُ تہ ٽوڙيون ڌوڌ ڌڪار ۾ رنڱيل راڄ رواج پرين
باغي بڻجي جوڙيون سچ ۽ پيار جو پاڻ سماج پرين
آءُ تہ سچ جي ڪرڻن وانگي اونداھين مان پار ٿيون
چنڊ جان چلڪي ويرانن جي تنھائين جا يار ٿيون
پيار جو پربت، جو ساگر دائم قائم ھستيءَ تي
جن ڀي جهاڳيو تن ئي جاليو، سدا حيات ٿي ڌرتيءَ تي
آءُ تہ اھو رابيل ٿيون جو خوشبو جي خيرات ڪري
سڀڪنھن کي مسرور بڻائي، پنھنجي ھستي مات ڪري
سچ جي ٻيڙي سير تي آہ تہ ڇاھ، تون ھمت ھار نہ ڀاءُ
ڪوڙ جي سوڀ نہ ٿيڻي آھي، مر ڀل پر سچ کار نہ ڀاءُ
ملڪ اسان جو مورن جھڙو، ماڻھو سنگ جي مصريءَ وانگ
ماڻھو جن جي مُٺ ۾، تن وٺ ٺاھ ٺڳيءَ جا ٽڪريءَ وانگ
ماڻھونئڙا او ماڻھونئڙا، تو ٻوڙيو پاڻ کي پاڻ ميان
ٻي جي سمجھ تي ھلندو رھين، پر رکييءِ نہ پنھنجي ڄاڻ ميان
چوسر جي سڀ چال چلين ٿا، چوواٽي تي چنگ کڻي
بُڻ ۾ خرابي آھي ڀائو!ونگي ڇڏيو جنھن ونگ کڻي
دنيا ليءِ جي مَرم وڃائن، دنيا بس اھڙن جي آہ
ڪينءَ ٿو ڀائين يار ”نياز“! ھي دنيا ڀي ڪھڙن جي آہ