نگاهون سڏن ٿيون نظارا سڏن ٿا،
گهڻي دير کان پيار، پيارا سڏن ٿا!
نه ٿو جيءُ ڌرتي ڇڏي ويلَ ڪائي،
انبر تان اکين کي ستارا سڏن ٿا!
مُٺي ماٺ آهي، زبان سانت پنهنجي،
اکين کي اکين جا اشارا سڏن ٿا!
وڃي ڏور ڏاڍو، وَسايو اَجهو ٿي،
مگر توکي هي پوهَه پارا سڏن ٿا!
اوهان سونهن جو سمنڊ آهيو او سائين،
اوهان کي سڪايل اُڃارا سڏن ٿا!
ٻڌي دانهن تو ڪونه ڪنهن جي به دل جي،
خدا، ساهه توکي ڏکارا سڏن ٿا!
وڃي تو وسايو شهر شور وارو،
وري وَرُ توکي ڳوٺ وارا سڏن ٿا!
ڇڏي ڪيئن فطرت وڃان “شاهده” مان؟
سنڌوءَ جا سڀاڳا ڪِنارا سڏن ٿا!