دوستَ! منهنجو پتو پڇ نه تون چنڊ کان،
مان الائي ڪِٿي پارُ ڄاڻان نه ٿي.
پيار جا تون ٿَها رک ڀلي سِرَ مٿان،
پيار جي ڪوهه جو بار ڄاڻان نه ٿي.
عمر جا پير ٿو موت کڻندو اچي،
ڪيئن ڪاٿي ڪري وار ڄاڻان نه ٿي.
هو بکايل اکين سان تڪي ٿو پيو،
ڪير آهي الئه ٻار ڄاڻان نه ٿي.
پيار جا پل گلابن جيان ٿا لڳن،
ڪنهن ڳچيءَ ۾ وڌو هار ڄاڻان نه ٿي.
سُور تن جا اکين تي رکيا “شاهده”،
قرب وارن سان تڪرار ڄاڻان نه ٿي.