پنڌ برهه جا اوکا ناهِن،
درد هزارين دوکا ناهن!
سارون آهن چُڀنديون مَنَ ۾،
ڪاتيون ناهِن ڪوڪا ناهِن!
دانهون آهن منهنجي دل جون،
بازرِ وارا هوڪا ناهِن!
شعرن ۾ آ جذبن جوتي،
اونداهيءَ جا اُلڪا ناهِن!
“شاهده” سُور ڏئي خوشيون کڻ،
توسان پنهنجا ليکا ناهِن!
شاعري
هانءُ هاريو مَتان
شاهده کوکر سماج جي مدي خارج رسمن کي ڌوڙ وجهي پنھنجو تخليقي سفر جاري رکيو، اهو ئي سبب آهي جو سندس شاعراڻي سڃاڻپ کيس اهڙي مقام تي آڻي بيھاريو جو نہ چاهيندي بہ نئين ٽھيءَ جا شاعر توڙي جهونا جوڳي سندس ان مسلسل شاعراڻي رياضت کي داد ڏيڻ تي مجبور ٿي وڃن ٿا. اهڙا ڪردار سماج ۾ ڪڏهن بہ نہ مرندا آهن، جيڪي نفرت، حسد ۽ ڪينو هڪ پاسي رکي پنھنجي تخليقي، فني ۽ فڪري جستجو سان سلھاڙيل رهن ٿا.. ھن مجموعي ۾ سندس غزل ۽ وايون شامل آھن.
- 4.5/5.0
- 20
- 5
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- شاهده کوکر
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- سنڌسلامت پاران
- حق ۽ واسطا
- تعارفي مهاڳ: ”خدا جي نگر ۾ اڪيلا اڪيلا“
- اُگهاڙي مَٿي لاءِ پوتي اسان
- پنهنجي پاران: هانءُ هاريو مَتان!
- قصيدو
- غزل
- وري سمنڊ تان اڄ اُڃارا وَڃون پيا
- سُور ها ساهَه ۾ پوءِ به سُڏڪا نه ها،
- وري سمنڊ تان اڄ اُڃارا وَڃون پيا
- سُور ها ساهَه ۾ پوءِ به سُڏڪا نه ها،
- ساهُه توکي جڏهن به ساري ٿو!
- آئون ته تنهنجي ٻانهي آهيان،
- هيءَ اڪيلي هاءِ حياتي،
- نگاهون سڏن ٿيون نظارا سڏن ٿا،
- حياتيءَ جي هوندي وساريا ويا هُون،
- عشق پنهنجو جوان آ جاني!
- توکان گُهران ٿي پاڻي ناياب ڏي مٺا!
- نيڻن ۾ نَمي آهي مَنَ تنهنجي ڪَمي آهي،
- ستم سُور تنهنجا سهون ٿا اڃان،
- روح آهي رڙيو روهَه جي راڳ ۾،
- دوست! توکان جو ڌارَ آهيان مان،
- ساٿَ سارا ڇِني سارَ ڇو ٿو ڏئين!؟
- سڄڻ! سڀ ساٿ ساري آ،
- سونهن سيما سچو آر تون پار تون،
- ڏات ۽ حوصلو آ کُٽي ئي نه ٿو،
- هي جهانُ تُنهنجو پرين ۽ هُو جهان تنهنجو پرين!
- هلي آ دلربا مون ڏي حياتي ڪو پهر آهي،
- با وفا يا بي وفا ليکا نه ڪِيا،
- دُکي دل جي جڳ ۾ صدا ڪو پهر آ،
- نه هي ساهه آ تو سڃاتو اوهان،
- دلربا دلربا ڳار ڳارا نه ڏي،
- اوهان جي لبن تي اسان جون پچارون،
- پَيا پيار مان اڄ پڪاريو پرين!
- جاءِ ان تي اسانجو بسيرو نه هو،
- پيارَ جي آهي صدوري هر گهڙي،
- پنڌ برهه جا اوکا ناهِن،
- سنڌ جهڙي مٽي ٻي نه ٿيندي مٺا!
- نه ٿو حال ڪوئي جو ڄاڻي مٽيءَ جو!؟
- پاڻ لئه ڇوٿا جيئو ڌرتي ڇڏي!؟
- اگهاڙي مٿي لاءِ پوتي اسان،
- ناهي ڪو هي دوکو جاني؟
- نه ٿي جهليانءِ او پرين! مَران ته پوءِ وسارجان،
- الفت ۾ اقرار نه ڄاتي،
- آهي پنهنجو پيار پرين!
- تو سِوا دلربا آسرا آسرا،
- ڪاش تقدير منهنجي مٽائين کڻي،
- پرين جي ڀرجهلا آهن،
- ڀوڳ دنيا سڄي زندگيءَ جي اڳيان،
- اسان جي پُکي ۾ ڪَسيري دنيا،
- لوڪ سارو دغا ٿو ڪري،
- رڻ ۾ روح رَڙي ٿو راڻا! موٽي آءُ،
- مشڪلاتن ۾ ڪير ڪونهي ڪو،
- نينهن هڻي ويو نيل او آيل!
- ڏنجهه سموري ڏات اسان جي،
- خدا ڄاڻي وري ملبو نه ملبو،
- تنهنجي آهن شهر ۾ پيا پيرڙا،
- سُورَ تي سُور سُور ٿينداسين،
- ڪو خاصي آ ڪو عامي آ،
- خواهشن سان سچو پيار ٿيندو نه آ،
- حيات هڪڙي هزار اُلڪا،
- ايذائيندڙ ساهَه وَڌي ويا،
- ڊڄي ڪونه ڪنهن کان حياتي گهري،
- آڪاش تي پُنيون هِن ارمان جون صدائون،
- ٻيون ساعتون سڀ وساريون ڪراچي،
- وڏي بات آهي مٺن ۽ مٽيءَ جي،
- ازل کان اندر ۾ اڪيلا اڪيلا،
- يادگيرين سان دل آهي ٻکجي وئي،
- دوستَ! منهنجو پتو پڇ نه تون چنڊ کان،
- قدرت قديم قائم مٽجي وڃي ٿو باقي،
- سُور پٽيندي رات گذاري،
- جَلي ڪوئي جَلي، خوش گهارِيون ٿا!
- رات تارا ڏٺا مون پئي،
- روپ انسان جو من اندر جانور،
- تون وڇوڙا وري واري آ،
- چور چپڙا ٽوڙ تالا زندگي!
- ڏُور جڏهن کان ناتا ٿي ويا،
- پرين! راند ڪائي رچائي ڇڏيون
- جڳمڳ جيئي منهنجو جاني،
- تون ته ساگرَ جيان،
- ڪيڏو توکي چاهيان ٿي،
- وايون
- هُو جو مون کي سَڏي،
- راهُن ۾ آهي.
- تو جو چيو عيد تي،
- تنها تنها پاڻ سان،
- ساريم ساري رات،
- دل جي درد دوار تي،
- منهنجي سوچن ۾،
- ڪانءُ لَنويو اڱڻ تي،
- پُورَ پيا اڌ رات.
- پل پل پنهنجي پيارَ ۾.
- منهنجو جيءُ ڳريو.
- ڏينهڙا آهيان ڏُون.
- ننگا پير نه هل.
- ڇڏيون سڀ کي هاڻ.
- ڪنهن سان مان اوريان!؟
- پسيو ڪيس ڪلور.
- هنجون ايئن مَ هار.
- آئي اجلي ويل.
- هٿڙن مان هر سُور.
- آخر ٿي ويندا،
- سوچي ڏيل ڏکائتي،
- پيا ٿا ويڙهه وڙهون،
- توکي ٿو ساري،
- ٿي تون ڪينَ نراس،
- ڏينهن تَتو آهي،
- تو بِن منهنجو دم،
- تو جو ساٿ ڇڏيو،
- سڏ سُڻي ڪوئي،
- جيجل جهڙو قياس.
- ناهي چانڊوڪي،
- ناهيان نڪتي ماءُ!
- بيتَ (سرمد سنڌيءَ جي ياد ۾)
درد هزارين دوکا ناهن!
سارون آهن چُڀنديون مَنَ ۾،
ڪاتيون ناهِن ڪوڪا ناهِن!
دانهون آهن منهنجي دل جون،
بازرِ وارا هوڪا ناهِن!
شعرن ۾ آ جذبن جوتي،
اونداهيءَ جا اُلڪا ناهِن!
“شاهده” سُور ڏئي خوشيون کڻ،
توسان پنهنجا ليکا ناهِن!